Το κόμμα του Λαού

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Το κόμμα του Λαού</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Το κόμμα του Λαού</b><p>Δημιουργός: Γιώργος_Κ, <i>Γιώργος Σ. Κόκκινος</i><p><i> ... με το καλό, καλό βόλι κι απ' τ' Αριστερά !</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[B]ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ<br />
<br />
<br />
Κόκκινο το φαναράκι, κόκκινο!<br />
Μια ώρα αναμμένο, κολλημένο στο κόκκινο και δε λέει να ανάψει πράσινο να φύγουμε. ΜΠΙΠ, ΜΠΙΙΙΙΙΙΠ! Όλοι μαζί, να γράψουμε τη συμφωνία για πέντε κόρνες αυτοκινήτου και ένα κλάξον ποδηλάτου.<br />
Το περίεργο θα ήταν να άναβε μπλε, γαλάζιο, τιρκουάζ, σιελ με βούλες, να ‘χει κάτι απ’ τα χρώματα της πάλαι ποτέ Δεξιάς παρατάξεως. <br />
Μα φαίνεται, είναι στημένο, πως κι αυτό το φανάρι ακόμα είναι ένας γνήσιος Κομμουνιστής, υπερασπιστής της Δικτατορίας του προλεταριάτου, απόγονος του εξ Ανατολών κινδύνου για τη χώρα, με σταθερές, αμετάβλητες, ριζοσπαστικές ιδέες για την κατανομή του εισοδήματος και τις κοινωνικές διαστρωματώσεις.<br />
Πιθανόν να είναι πολύ καινούργιο και να γλύτωσε τις τσάμπα διακοπές στη Μακρόνησο, στην εξοχική πέτρινη ανήλιαγη σουίτα δίπλα στη θάλασσα, παρέα με τα υπόλοιπα συντρόφια, μα βρίσκεται τώρα εδώ, μπροστά μας, μέσα στο ντάλα ήλιο, να μας θυμίζει το ένδοξο παρελθόν του Κόμματος και την καθοριστική, για τον τόπο, ιστορία του.<br />
Εντύπωση πάντως μου προκαλεί αυτή η ξανθιά κυρία στο διπλανό αυτοκίνητο που κοιτάζεται συνεχώς στον καθρέπτη του οδηγού. Ακριβό μεν το αμάξι, γεμάτη βραχιολάκια, καδένες και σκουλαρίκια η κυρία, που φτάνουν ίσα με τους ώμους της,<br />
Αμφιβάλλω όμως αν έχει μάθει να οδηγεί σωστά μέσα στους δρόμους της Αθήνας, γιατί σίγουρα τον καθρέπτη του οδηγού, δεν τον χρησιμοποιούμε για να βαφόμαστε, όσο περιμένουμε στο φανάρι! Τουλάχιστον αυτό ήταν το πρώτο μάθημα που μου έκανε ο δάσκαλος οδήγησης. <br />
Πάντως είμαι πολύ περίεργος να μάθω τι ψηφίζει μια καλοντυμένη κυρία στην Εκάλη, τόσο που μου έρχεται να της χτυπήσω το τζάμι, αλλά σκέφτομαι πως θα στερηθεί για λίγο το air condition και δε μου πάει η καρδιά. Τύφλα να ‘χουμε εμείς που οδηγούμε το σαραβαλάκι με τον καύσωνα, όταν ο ήλιος μας χτυπάει κατακούτελα.<br />
Είμαι βέβαιος πως θα ψηφίζει κι αυτή ΚΚΕ, άλλωστε τόση ώρα κολλημένη μπροστά στο κόκκινο φανάρι, θα νομίζει μάλλον ότι βρίσκεται σε προεκλογική συγκέντρωση του Κόμματος.<br />
Κι όπως έλεγε ένας άλλος Κομμουνιστής ποιητής, που στη συνέχεια όταν έφαγε καλά και γέμισε η κοιλιά του κοψίδια στη Δύση, αλλαξοπίστησε, “έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει Κόκκινη...” και συμπληρώνω εγώ ότι θα γίνει κόκκινη κάποια στιγμή, είτε από ένα κόκκινο φαναράκι, είτε από τρισεκατομμύρια μικρά κόκκινα φαναράκια που θα συνεννοηθούν να ανάψουν ξαφνικά, όλα μαζί ταυτόχρονα, φωτίζοντας τον κόσμο όλο στα κόκκινα, επισφραγίζοντας τη νίκη του προλεταριάτου!<br />
Σύντροφοι, έφτασε ο καιρός!<br />
Είδαμε σεισμούς, λοιμούς, καταποντισμούς, κεραυνούς. Ένας μάλιστα κόντεψε να μας χτυπήσει στο δόξα πατρί παλαιόθεν. Γλυτώσαμε τη ζωή μας από σίγουρο θάνατο, όταν το αμάξι μας τράκαρε στην Εθνική Οδό με ταχύτητα 100 χιλ/ώρα. Πέρασε από πάνω μας η Σάρα και η Μάρα, η άτυπη πνευμονία, το Αλτσχάιμερ, η νόσος των πουλερικών. Κάποιοι παλαιότεροι προλάβανε τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, όταν η μπότα του Γερμανού καταχτητή, ακουγόταν ρυθμικά μέσα στο κέντρο της Αθήνας.<br />
Άλλοι περισσότεροι και νεότεροι, έμαθαν πως ξαφνικά η χώρα έσπασε το πόδι της και την πήγαμε στην εντατική για να της περάσουν γύψο, κι αντί γι’ αυτό χάσαμε τη μισή Κύπρο, ξεχνιούνται αυτά;<br />
Κάποιοι άλλοι πνίγηκαν μέσα στην Αθήνα, παγιδευμένοι στο αυτοκίνητο, την ώρα που το μπαζωμένο απ’ τα τσιμέντα, ποτάμι του Κηφισού, πλημμύρισε. Χάσαμε τη μισή Πελοπόννησο και τη μισή Εύβοια από τις πρόσφατες φωτιές που μαίνονταν ανεξέλεγκτες για 8 ημέρες, καίγοντας τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου της Ελλάδας, που δεν πρόλαβαν να κάψουν οι προηγούμενες πυρκαγιές.<br />
Άρα τι μας μένει συντρόφια, από το να δέσουμε έναν τσιμεντόλιθο στο λαιμό μας και να πάμε να πνιγούμε; Ψηφίζουμε κατά συνείδηση, έχοντας πάντα τ’ αυτιά μας σφραγισμένα και τα μάτια μας ορθάνοικτα!<br />
Ακινητοποιούμε το όχημά μας στο πρώτο κόκκινο φανάρι που έχει παγιδευτεί μέσα στην κατάμεστη, από αυτοκίνητα, Αθήνα και οδεύουμε έγκαιρα, οδοιπορικώς, στην κάλπη, να ασκήσουμε το αναφαίρετο εκλογικό μας δικαίωμα, ίσως το μοναδικό προνόμιο που μας απέμεινε αλώβητο.<br />
Κι ίσως έτσι, μέσα στις τέσσερις μέρες που απομένουν μέχρι την προσεχή Κυριακή των εκλογών, να έχουμε αποφασίσει καλύτερα, με καθαρό μυαλό, το τι θέλουμε εμείς και το τι περιμένουμε να μας δώσουν, εκείνοι, όλοι, που επιθυμούν να κάτσουν στο σβέρκο μας για την επόμενη τετραετία!<br />
<br />
<br />
<br />
Γιώργος_Κ[/B]<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-09-2007</td><td valign=top></td></table><br />