Σήμερα σκοτώνω εμένα Δημιουργός: primavera, nikol γιατί εκείνα που λείπουν , είναι και εκείνα που σε αναζητούν... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info To ήξερα , κάτι μου έλεγε οτι θα σπάσω σύντομα....
Πόσο να κρατήσεις τον πόνο πίσω απο χαμογελαστές, όμορφες μα ψεύτικες μάσκες?
Γίνεται συνήθεια, ναι , να ξυπνάς το πρωί , ν' αντικρύζεις στον καθρέφτη , έναν ανέκφραστο ευαυτό και να γεμίζεις τα λεπτά, τις ώρες , τις μέρες με πράγματα ανούσια , έτσι ώστε να μην δέχεσαι οτι κάτι σου λείπει...
Και ο καιρός κυλά ,τα χρόνια φεύγουν κι εσύ εξακολουθείς να κρύβεις τη θλίψη, τα δάκρυα γιατί φοβάσαι ακόμη και να σε δούν, γιατί εσύ είσαι δυνατός/ή δεν έχεις απο τίποτα ανάγκη κι απο κανέναν. Όλοι όμως θα έπρεπε να παραδεχτούμε οτι ο καθείς είναι μόνος του, αυτός κι η μάσκα του.
Γύρω μου, βλέπω όλα να κυλούν με σωστό ρυθμό...Φθινόπωρο , Χειμώνας , Άνοιξη , Καλοκαίρι κ.ο.κ.Φαινόμενα που δημιουργούνται, γεννιούνται , μεγαλώνουν γερνούν και φεύγουν, όπως τα λουλούδια.
Κι εγώ στάσιμη , πίσω απο τη μάσκα μου...
Έχω ένα δέντρο στην αυλή. Κάθε Άνοιξη δίνει ζωή στα κλαδιά του και χαίρομαι τόσο που απο ένα ξύλο γεννιέται τόση ομορφιά.Πετάω τη μάσκα μου , χαμογελάω και περιμένω...
Μα έχουν περάσει τόσες εποχές κι εγώ το μόνο που έχω καταφέρει είναι να έχω ξεριζώσει σκοτωμένα όνειρα,να έχω ξεριζώσει όχι μία , ούτε δύο αλλά τρείς πεθαμένες ζωούλες,έχω καταφέρει να σκοτώνω καθημερινά εμένα και σκέφτομαι αύριο να ξεριζώσω και το δέντρο.
Δεν το δέχομαι εκείνο να δίνει ζωή ενώ εγώ όχι.
Κι όμως ,
[B]Σήμερα σκοτώνω εμένα...
Άυριο θα ' ναι αργά...[/B] Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-09-2007 | |