Ένα Μπάρκο... που ποτέ δεν έγινε

Δημιουργός: Δημήτρης9

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Φοβάσαι να πεις, αυτό που πιστεύεις
αυτό που στα όνειρα, μονάχα ζητάς
μα φλέγεται μέσα σου κι εσύ το παλεύεις
αρνείσαι να σκέφτεσαι και για άλλα μιλάς

Το ξέρω δεν είναι, το πιο εύκολο πράγμα
να αφήσεις τα πρόσωπα, που τόσο αγαπάς
και κρατώντας σφιχτά, το στερνό της το γράμμα
σε όμορφα μέρη, μονάχος να πας

Και εκεί όταν φτάσεις, θα νιώθεις χαμένος
θα θες να γυρίσεις, θα βουτάς στη σιωπή
ναυαγός στη στεριά, σκεπτικός, λυπημένος
θ’ αναρωτιέσαι αν τ’ όνειρο, πήρε λάθος τροπή

Μα στη ζωή ότι αξίζει, ζητάει πολλά
αυτό να θυμάσαι, τις σκληρές πρώτες μέρες
και θα σταθείς δυνατός, το ξέρω καλά
με δυο μάτια φλεγόμενα, σαν πύρινες σφαίρες

Κι όταν οι μήνες περνούν και το τέλος ζυγώνει
και τις σκέψεις σου στέλνεις, ταξίδι στο χθες
τραγούδια θ’ ακούς κι ένα λουλούδι στο χιόνι
θα νιώθεις περήφανος κι ας μη μας το λες

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-09-2007