οι πηγές μου

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>οι πηγές μου</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>οι πηγές μου</b><p>Δημιουργός: χρήστος<p><i> μετά από παράκληση το επαναφέρω.... ξέρω ότι είναι κουραστικό, καλή υπομονή σ' όσους αποφασίσουν να το διαβάσουν...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p><br />
Ι.<br />
Στους αμπελώνες που κυματίζουν μες το κατακαλόκαιρο <br />
σε είδα με ξέπλεκα μαλλιά και με γυμνές πατούσες<br />
αδιαφορώντας για την κάψα του καταμεσήμερου<br />
να δοκιμάζεις μούστο αγίνωτο και μεθυσμένη <br />
να ξαπλώνεις κάτω απ' τα κλήματα <br />
το αυτί σου απιθώνοντας στο χώμα<br />
τη μυστική να ακούσεις συνομιλία <br />
των λεπτεπίλεπτων ριζών με την αόρατη υγρασία.<br />
<br />
Και σ' είδα στα χωράφια με τα στάχυα λίγο πριν από το θερισμό<br />
κι έπειτα μες τις θεμωνιές και μες τα αλώνια<br />
να ιδροκοπάς καθώς ο άνεμος διαχωρίζει <br />
τα άχυρα από τον καρπό. <br />
Κι έπειτα να ακολουθείς μέχρι όπου το μάτι φτάνει<br />
την άοκνη κι αργή πορεία των μυρμηγκιών <br />
μες το λιοπύρι.<br />
<br />
Σε ελαιώνες σ' είδα να γυρεύεις<br />
μες το μεστό καρπό να βρεις σταγόνες <br />
καύσιμη ύλη για του χρόνου σου το λύχνο,<br />
να γέρνεις σ' ένα γέρικο κορμό το αλαφρύ σου βάρος<br />
να δεις πως είναι να βαστάς στις πλάτες σου<br />
κλαδιά και Φύλλα και καρπούς..<br />
κι έπειτα να εισχωρείς χωστά με το νερό στις ρίζες...<br />
<br />
Να περπατάς μες τους ροδώνες, σε είδα,<br />
και στα χωράφια με τα κίτρινα ηλιοτρόπια, <br />
μιμούμενη την κάμψη του λαιμού τους<br />
κάνοντας μια σεμνότυφη υπόκλιση στο φως<br />
κι ύστερα να του αφήνεσαι προκλητική ερωμένη<br />
να σε γονιμοποιεί και να γεννάς μετά <br />
-με πόσο πόνο αλήθεια!- <br />
μικρές- μικρές αντιφεγγιές<br />
σε κάτασπρα σεντόνια.<br />
<br />
ΙΙ.<br />
Σ' είδα σκυφτή να ανηφορίζεις την οδό των παναθηναίων<br />
πέπλο κρατώντας ως ορίζουν οι κανόνες και το έθιμο<br />
και να ξεφεύγεις από την πομπή <br />
και με μικρό σουγιά να αφήνεις ανίερα χαράγματα<br />
στον πρώτο, το λευκότερο κίονα των Προπυλαίων<br />
να ικανοποιήσεις ίσως τη ματαιοδοξία της αιωνιότητας.<br />
<br />
Και στης Αγιάς Σοφιάς την εκκλησιά μέσα στην Πόλη<br />
να μπαίνεις ,σ' είδα, ρίχνοντας κλεφτές ματιές τριγύρω<br />
να ξεκολλάς τον νέο σοβά απ' τους αιώνιους τοίχους<br />
να αποκαλύπτεις κάτωθε έξοχα ψηφιδωτά<br />
που ήταν το βάθος τους χρυσό<br />
και οι μορφές τινάζοντας απ' τους ώμους τους τη σκόνη<br />
μ' ένα λεπτό αδιόρατο σε χαιρετούσαν νεύμα<br />
<br />
Σ' είδα στους κήπους με τα αγάλματα<br />
ώρα που απάνω τους απλώνονταν τα αρχαία χάδια του ήλιου <br />
να αναζητάς στο μάρμαρο την αιτία της λευκότητάς σου<br />
και στην αρχαϊκή ακαμψία τους να αναζητάς εμένα<br />
όμοιος κι απαράλλαχτος: στο πρώτο βήμα πάντα<br />
<br />
ΙΙΙ<br />
Σ' είδα στη θάλασσα να πλέεις με κόπο<br />
και να ανεμίζουν τα μαλλιά σου στον αέρα <br />
κορδέλες φύκινες που το 'σκασαν από βαθύ <br />
αποτρόπαιο βυθό ζητώντας στα φυσήματα του αέρα <br />
την απολύτρωση από μια ζωή <br />
που την εχαϊδευε μονάχα η αρμύρα<br />
<br />
Και πως γυαλίζανε τα νεανικά σου μάγουλα <br />
αιώνια ερωμένη απ' τον καιρό της εφηβείας! <br />
που σ' έκρυβα βαθιά - βαθιά μες το μυαλό μου <br />
και πως το κόκκινο της συστολής τους χρώμα<br />
διαχέονταν θαρρείς και έβαφε τα πελάγη<br />
<br />
κι ύστερα σ' είδα να θαλασσοδέρνεσαι<br />
με κόπο να βαστιέσαι στον αφρό, από φτερό ενός γλάρου<br />
με κόπο να αναπνέεις μέσα στο κύμα.<br />
Χωρίς βοήθεια να μπορέσω να σου δώσω.<br />
Δεν έχω το δικαίωμα να σου δανείσω το οξυγόνο μου.<br />
Να σου χαρίσω το οξυγόνο μου <br />
Εγώ που μόνο οξυγόνο εποτίστηκα από σε<br />
μέχρι τα αβυσσαλέα τρίσβαθα του εντός μου<br />
<br />
Κι ας το θελα να αρπάξω το κορμί σου<br />
και να το βγάλω στη στεριά με τα 'ασπρα βότσαλα<br />
και λιγοθυμισμένο να το σμίξω, <br />
να πάρω εγώ ζωή από αυτό πιότερη απ' όση δίνω<br />
και την ερωτική σου κόπωση ύστερα <br />
να την σκεπάσω με υφασμένο χράμι<br />
από κλωνάρια πράσινα λευκού χαμομηλιού<br />
για να μυρίζει αιώνια η σάρκα σου ηρεμία.<br />
ΙV<br />
Να ψάχνεις σ' είδα ώρα που χάνεται το φως της μέρας<br />
κρυφά μες σε βιβλία και σε σπαράγματα παπύρων<br />
την ουσία της ζωής τι μάταιο!- να ανακαλύψεις.<br />
Κι άλλοτε να φιλοσοφείς ερμηνεύοντας <br />
τα λόγια του Εφέσιου αλλάζοντας κι εσύ μορφή,<br />
ρέοντας μαζί με την αέναη ροή του χρόνου<br />
χωρίς να φθείρεσαι και δίχως να στερείσαι<br />
μ' όλα τα χρόνια που περνούν της εφηβείας το σφρίγος<br />
ισορροπώντας τα αντίθετα και κατακτώντας <br />
την ποθητή «παλίντονο αρμονία».<br />
<br />
Και σ' είδα μες του Πλάτωνα την τέλεια Πολιτεία<br />
να παρακολουθείς με πόση αλήθεια ψυχραιμία<br />
του Αρδιαίου τα ανείπωτα μαρτύρια<br />
μια με το μέρος να σαι των αγριωπών δημίων <br />
και μια να σέρνεσαι κι εσύ, να αυτοτιμωρηθείς, <br />
σε αγκαθωτούς λουλουδιασμένους ασπαλάθους.<br />
Και στο λιβάδι των ψυχών ,σε είδα, Ψυχή και συ <br />
μαζί μ' άλλες χιλιάδες τα λόγια του προφήτη να ρουφάς<br />
προσμένοντας την κλήρωση για να αναγεννηθείς <br />
σε ένα άλλο μέσα σώμα και να ακουμπάς <br />
δειλά δειλά της Λάχεσης το γόνυ<br />
διαλέγοντας- μυστήριο γιατί- πάλι τον ίδιο βίο<br />
κι άλλοτε να τη βοηθάς την άτρακτο να στρέφει<br />
πότε δεξιά πότε ζερβά, με όλα της τα σφονδύλια...<br />
<br />
<br />
<br />
V<br />
<br />
σ' είδα να περνάς τον Αχέροντα με νόμισμα στο στόμα<br />
και μες του ʼδη τα θλιμμένα να τρυπώνεις δώματα <br />
την αιωνίως ζωντανή και πεθαμένη να αφυπνίσεις Περσεφόνη <br />
ξεπλένοντας την ώχρα του προσώπου της με υδρόβιο σφουγγάρι<br />
και ξαναφέρνοντάς την προς στο φως, να δει τις ομορφιές του<br />
δεν ξεθωριάζει η ώχρα του θανάτου όσο κι αν θες<br />
βαφτήκανε τα χέρια σου και οι άκρες των μαλλιών σου<br />
τα νύχια και τα μύχια του εντός σου με ώχρα<br />
κι έτσι χλωμό με τρόμαξε το πρόσωπό σου<br />
μη μου πεθάνεις- μη μου πεθάνεις <br />
<br />
και σ' είδα στης Τροίας τα στενά δωμάτια να μπαίνεις<br />
και χτένι από φίλντισι να παίρνεις να χτενίζεις<br />
τα ασπρισμένα πια μαλλιά της λάκαινας Ελένης<br />
σιγά να μην ξεμυγιστεί των Τρώων το λεφούσι<br />
στίχους σιγά απαγγέλλοντας μιμούμενη το μέτρο <br />
των δεκαπεντασύλλαβων του θεϊκού Ομήρου<br />
που αν και τυφλός εγνώριζε τις ατραπούς του λόγου<br />
κι απ' τις πολλές- πολλές φορές που είπες για πατρίδα<br />
ο νους σου επλημμύρισε και οι φλέβες σου αντάμα<br />
με αίμα νόστου που καυτό- καυτό μέσα σου καίει<br />
<br />
στον χιονισμένο Ψηλορείτη μ' ένα μονάχα φτεροκόπημα <br />
πως έφτασες; και πότε τρύπωσες βαθιά μες τη σπηλιά της Ίδης;<br />
πότε πήρες στα χέρια σου των Κουρητών τα όπλα;<br />
φτιαγμένα όλα από χαλκό και καλογυαλισμένα<br />
και έκρουσες κι έβγαλες βροντή ποιο κλάμα να καλύψεις;<br />
ποιας Ρέας; που ανυπόληπτη γεννά σαν παλλακίδα<br />
μέσα στη βαθουλή σκιά του βράχου<br />
και που το κοιλοπόνεμα το χώμα καταπίνει.<br />
<br />
Για πότε φτάνεις στην Κνωσσό, στην Τύλισσο<br />
Στη Ζάκρο, για πότε μπαίνεις στις Αρχάνες <br />
και παραστέκεσαι στην μυστική την τελετή <br />
κρατώντας το χέρι του ιερέα σταθερό στου κοριτσιού το στέρνο<br />
Να εξευμενίσεις άραγε της φύσης της ποιες Δυνάμεις;<br />
<br />
με προσοχή να πελεκάς του ασφόδελου το ξύλο<br />
να κάνεις φτερωτές και να τις στερεώνεις <br />
με σιδερένιο ένα καρφί σε ξύλο πιο μεγάλο και πιο γερό, σε είδα,<br />
ανεμοδείκτη στην πορεία σου για ν' έχεις<br />
να ανακαλύψεις μες τη νηνεμία τους πιο ούριους άνεμους<br />
να ενωθείς μαζί τους και να πνεύσεις...<br />
Και πλούσια πια από τα τόσα σου ταξίδια<br />
γεμάτη μύθους, θάλασσα, φύση μαζί κι αέρα, <br />
να μπαίνεις μυστικά μες το μυαλό μου<br />
και να ξαπλώνεις χαλαρή νωχελική οδαλίσκη<br />
να λες εσύ κι ευθύς εγώ<br />
Σ' ένα χαρτί να γράφω...<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-09-2007</td><td valign=top></td></table><br />