Λίγη

Δημιουργός: mikrimagissoula

...δεν είναι χαμηλή αυτοεκτίμηση,είναι υψηλή αυτογνωσία...και ευαίσθητη ακοή...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είναι κάτι στιγμές που με φοβάμαι...
Τρέμω αυτή την ικανότητα,
που παραμένει ξεχασμένη σε αραχνιασμένες γωνιές,
ενόσω εγώ πίνω καφέ
και πιάνω ψιλοκουβεντούλα
με το τίποτα του αποτελέσματος...
Αλυχτάει μέσα μου αυτή η μικρή φωνούλα,
ένα ψίθυρος,με απόηχο έκρηξης:
«Λίγη...»
Συνήθως την ταΐζω,της αλλάζω νερό
και μ΄αφήνει στην ησυχία μου...
Είναι κάτι βράδια όμως,
που με ξυπνάει απ΄τον ύπνο
κι είναι τόσο διψασμένη και ανικανοποίητη
που με σκιάζει...
Όχι τόσο επειδή με τρομάζει,
αλλά γιατί με γεμίζει σκιές
Και με κερδίζουν πάντα οι σκιές...
Είναι λοιπόν αυτές οι στιγμές,
που τόσο σαδιστικά μ΄αναγκάζουν
να παραδεχτώ αυτό το μέτριο –σχεδόν τίποτα-...
Η θέληση σηκώνεται στις μύτες των ποδιών,
τα χέρια τεντωμένα και ευθυγραμμισμένα,
σαν τηλεσκόπια που ψάχνουν απεγνωσμένα
εκείνον τον αστερισμό του Κύκνου,
μα το βάζο με το γλυκό,
στέκει πάντα αυτάρεσκα στο ψηλότερο ράφι
και τα μικροκαμωμένα μου άκρα,
ούτε καν το αγγίζουν...
-μακάρι να του έριχνε κάποιος μια σπρωξιά,
να σωριαζόταν στο πάτωμα,
και να γινόταν μικρά-μικρά κομματάκια
γυάλινου γλυκού-
Κι είναι τότε,
που η φωνούλα επιστρέφει,
με πιάνει απ΄το γιακά,με κολλάει στον τοίχο
και μου φτύνει αυτό το «Λίγη...»
Κι είναι τότε,
που πάνω στην απόγνωση και την ανημποριά μου,
παραδέχομαι με ανακούφιση
κι αναφωνώ –σχεδόν με ζήλια-
«Πόσο υπέροχοι άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω!»
-αναπόφευκτη σύγκριση-

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-09-2007