Η μποτίλια στο τέλος στεγνή

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][B]Κι αν μεταλλάσσομαι στη γύρα των καιρών και των ανθρώπων
άλλοτε ήρωας και άλλοτε ρίψασπις
άλλοτε άνθρωπος- φορές δείγμα ανθρώπου
έτσι με έμαθε ο κόσμος να πηγαίνω.
Κι όσο πηγαίνω λησμονώ τον πηγαιμό μου
όσο πηγαίνω συλλαβίζω επιστροφές
κι όλο σιμώνω αραιόσπαρτες πληγές, αποσταγμένες.
Στεκούμενους σταυρούς τις απιθώνω στην άμμο
πλεούμενα καράβια τις γρικώ μες στο ελαφρύ πλην χωμάτινο ακρογυάλι μου
Κι ανακαλύπτω κάπου εκεί την αγαλμάτινη ύπαρξη μου
σαν ολοκαίνουριο αλφαβητάρι αντοχών για τη ζήση μου'
ένα μικρό, αναιμικό καταφύγιο της μνήμης
κι ίσως τον έρωτα της λήθης...
Αχ τον έρωτα της λήθης!
Να συλλαβίσω το γαλάζιο της θαλάσσης (;)
να συλλαβίσω της θυσίας το ερυθρό
ή να μαζεύω γύρω φθόγγους για το μαύρο που όλοι ζούμε;
Ένα δεμάτι 'πομονής μου απέμεινε
ολίγα στάχυα χρυσοκέντητης σιωπής που τα φύλαγα χρόνια
κι ένα ασήκωτο σακί με συμβουλές μεγαλυτέρων
που άρχισε ματαίως να αδειάζει τους κόκκους του μισοστρατής
μιμούμενο προσεκτικά μια κλεψύδρα που κουράστηκε πια να μετράει τις ώρες και τις μέρες
και έτσι πάστρεψε το χρόνο βιαστικά.
Πόσο μ'αρέσει αυτή η έλλειψη του χρόνου!
Δίχως σκοτούρες να διαβαίνω την τελείωση
δίχως ρυτίδες και βαρύτητα να πέφτω
και ποιος ξέρει-να σηκώνομαι
Δίχως καθόλου μα καθόλου μεταλλάξεις πια- τί να τις κάνεις;
Κάνε πως δοκιμάζεις το αύριο ή πως κάνεις να γευτείς το χτες με τη γεύση του τώρα.
Η μποτίλια στο τέλος στεγνή και διάφανη.
Η μποτίλια στο τέλος στεγνή.
Πόσο μ'αρέσει αυτή η έλλειψη του χρόνου!


[align=right]Αθανασία Γ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-09-2007