Στο Ινδιάνικο Χωριό

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Δε θα έπρεπε να λειτουργούμε σε όλες τις διαστάσεις με τους ίδιους περιορισμούς. Μια από αυτούς τους περιορισμούς είναι η βαρύτητα. Υπάρχει μόνο στις 3 διαστάσεις.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Εγώ ανήκω σ’ ουρανούς
που ‘χουν αλήτες αετούς
σμήνη κι αγγελικές σειρές
περνούν ονειρικές σχισμές. [/I]


Λίγοι τους είδαν κι όλοι σιωπούν
κρυμμένοι αγγέλοι σκορπούν αετούς
φύλακες μοιάζουν στους ουρανούς
αδιάκοπα γράφουν κύκλους αργούς.

Απ’ τις απάτητες τις κορυφές
μοιάζουν κι οι λόφοι μ’ εκκλησιές
πόρτες ανοίγουν απ' το χθες
παλιές διασχίζω διαδρομές.

Σε είδα αετέ
πετούσες στο φως
στον ήλιο σαν λάμπεις φαντάζεις χρυσός.
Στροφές δεν έχει
κι όμως γυρνάς
δρόμους γαλάζιους διαπερνάς.

Το πέταγμά σου το σταθερό
σχίζει του νου μου τον ουρανό
τα μονοπάτια τα ξεχασμένα
σ’ άγνωστους κόσμους ήταν σβησμένα.

Σβήνω τα λάθη, διώξτ’ τις σκιές
δένουν αιτίες και αφορμές
σπέρνεις ιδέες, κλέβεις ψυχές
απ’ τις δικές μας τις εποχές.

Μεμιάς διακρίνεις αλήθεια και ψέμα
η δύναμη σου κρυμμένη στο βλέμμα.
Κοιτάς για ώρα από ψηλά
βουτάς κι αρπάζεις, προδότες σκορπάς.

[I]Κι όταν για λίγο στη γη ακουμπάς
μορφή Ινδιάνου παίρνεις και πας
πετάς και σε λένε «Χρυσό Φτερό»
στο ινδιάνικο χωριό. [/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-09-2007