Ενα ποιηματακι για τον Αρχιεπησκοπουλη μας

Δημιουργός: Άνθρωπος

Με το καλο....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια τοσο αθωα παιδικη ψυχη...
Ειναι δυνατον να παει να χαθει?

Ενας λεβεντης δυο μετρα
Που χε τεκνα με τα πακετα...

Ειναι δυνατον το κοσμο να αποχαιρετησει?
Δεν προλαβε καν καλα καλα ολα τα παγκαρια να λεηλατησει...

Ησουν πιο αγνος και απο τον διαβολο
Ησουν πιο ευαισθητος και απο κοπελα
Και στην χουντα σαν ησουν εφαγες τον αμπακο
Και στις ληστειες εσπασες τα φρενα!!!

Που πας λεβεντη μου εσυ?
Πιο φτωχε και απ τον Ωναση?
Σαν ταπινος χριστιανος και εσυ
Για την Αμερικη την εκανες φευγατη...

Στο προσωπο σου βλεπουμε τα λογια του Χριστου
Ταπεινοτητα, απαρνηση, Προσφορα, κοινωκτημοσυνη, ανιδιοτελεια
Μες τα χρυσαφια και τις mercedes που γυρνας
Η κολαση σου παει τελεια...

Και για να τα λεμε και λιγο σοβαρα
Του αντιχριστου μου κανετε παιδια
Το κοσμο στειλατε να παει μακρια
Οτι εσεις δεν φτασατε κλειδωσατε στα σκοτεινα...

Τοσο ευγενης θανατος και πολυ σας πεφτει
Τα καζανια αναψανε τα φιδια που χετε θρεψει...
Μα το σαρακι μεγαλωνει με καθε εναν που πεθαινει
Γιατι χειροτερος θα ερθει για να βασηλεψει...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-10-2007