Το σιτοχώραφο με τα κοράκια Βίνσεντ Βαν Γκογκ

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Επιτρέψτε μου πάλι το ασύνδετο... Κακομαθημένη;

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Vincent Willem van Gogh[/I]

Το μαύρο μου φουστάνι μ’ αστέρια στόλισα
να μου θυμίζει τις αλήθειες που δε γνώρισα.
Δεν το φορώ γιατί είναι εκείνης που το όνομα
μ’ αύρα τυλίγει τους πλανήτες, φωτιά κι όραμα.

Ώρες πενθήστε τις παράλογες στιγμές σας
ίσως να βρέξει, στέγη φτιάχνουν οι φωνές μας
απόψε τα τραγούδια μας ενώθηκαν
δέσμες φωτός κι ονείρου πύλες ξεκλειδώθηκαν.

Κρύψανε οι μνήμες τού Βαν Γκογκ χρυσά λιβάδια
ταξίδι ο έρωτας με της σιωπής τα χάδια
στολίδια μάταια θυσιάζω που δεν τ’ άγγιξα
φυλά η Νύχτα όσα θέλω κι όσα αγάπησα.

Πενθώ το φόβο και τον χάνω σε πλαγιές
ζητάω δύναμη και διώχνω τις σκιές
είναι δικές μου όλες αυτές οι ρεματιές
που τις ζωγράφισα μικρή με δυο ματιές.

Μια ματιά μια ρεματιά
βροχή ποτίζει την πλαγιά
κι ο ήλιος μου μια πινελιά
κρυμμένης γνώσης εκκλησιά.

Ποιος θα μου ανοίξει για να μπω;
Ποιος με ρωτάει αν μπορώ;
Τρέμουν τα πόδια μου στη γη
τρέμει και του Άδη η φωνή.

-Πάνω ή κάτω; με ρωτά...
-Άδη εγώ πάω μπροστά.
-Φέρνει το σύννεφο βροχή, μπροστά του χρόνου η γραμμή.
Πάνω ή κάτω; Επιλογή…
-Νάρκισσος μοσχομύρισε και θέλεις να μ’ αρπάξεις.
-Αν είναι κάτω είσαι κοντά, αν είναι πάνω κλάψε.
-Άδη, εσύ μη μ’ ακουμπάς, στον ήλιο είμαι ταγμένη.

Σαν Περσεφόνη μ’ άγγιξες, ίσως η Δήμητρα με δει
κι από μακριά το δάκρυ της μου λύσει ότι με δένει.
Μυρίζει του Άδη η πνοή ρόδι και παραμύθι
το ρόδι δεν το σκόρπισα, το ψέμα δεν το πόθησα
της σφίγγας ψάχνω την σιγή, το αίνιγμα της με καλεί
σε πυραμίδες ποιος θα μπει το ΦΑ να μάθει στη σιωπή;
Μα είμαι ακόμα στην αρχή, η γνώση είναι πάντα σκυφτή
μα εγώ κι απ’ έξω να περνώ απ’ της αλήθειας το ναό
να κάψω τα κεντήματα και τα χρυσά κοσμήματα
μόνο το πέπλο μου κρατώ κι από τον κοσμικό παλμό
κρυφά να απομακρυνθώ, σαν κοριτσάκι ολόξανθο
στο κάδρο του Βαν Γκογκ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-10-2007