Γράμμα στον Τσε

Δημιουργός: MASTER

"Είναι η πιο ολοκληρωμένη άνθρώπινη ύπαρξη των καιρών μας" Ζαν Πωλ Σαρτρ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Αγαπημένε μου φίλε,[/I]

κοιτάω έξω που νύχτωσε...
Εδώ και 40 χρόνια έχει νυχτώσει.
Είναι αλήθεια πολύς καιρός
που δεν έχουμε μιλήσει.
Αλήθεια, πως είναι το άσθμα σου;
Πως είναι στη γειτονιά των ηρώων;
Αλλά ξέχασα! Δεν ήσουν ποτέ ήρωας.
"Καλά, αυτός έφυγε νωρίς!"
μου είπε κάποιος για σένα χθες.
"Κι εσύ νωρίτερα..." του απάντησα.
Αγαπημένε μου φίλε,
κοιτάω έξω που νύχτωσε...
Προσπαθώ να διακρίνω τι έμεινε ζωντανό
από το όνειρό σου που σε ταξίδεψε κάποτε.
Ή μήπως εσύ το ταξίδεψες...;
Μελαγχόλησα πάλι...
Θα ήθελες να σε σκέφτομαι ευχάριστα.
Με το ζεστο, καθάριο χαμόγελο στα χείλη σου.
Τα χείλη σου...
που από κάθε τους ανάσα
έπαιρνε ο κόσμος πνοή καινούρια.
Τα χείλη σου, τόσο βαριά
με τους λαούς κρεμασμένους πάνω τους.
Μελαγχόλησα πάλι...
Ας δω μερικές φωτογραφίες να ξεχαστώ...
Η Σιέρα Μαέστρα...θυμάσαι;
Τα ρούχα που κολλούσαν πάνω στις πληγές...
Τα κουνούπια που τα έδιωχναν
οι αναθυμιάσεις των πούρων...
Να κι ο Καμίλο!
Και να ο Αλμπέρτο κι εσύ
κι η Ποντερόσα. Αυτή ήταν γυναίκα!
Δυναμική και γκρινιάρα, αλλά ήξερε...
ήξερε να ταξιδεύει το όνειρό σου.
Η φοράδα που καλπάζει ζωηρά
στης Βολιβίας τα δάση
έχει το ίδιο, βάσκικο μ' εσένα αίμα.
Στα στενά της Σάντα Κλάρα,
ο πάνθηρας σκορπά περνώντας πυρετό.
Μα εσύ ετοιμάζεσαι -ιεροτελεστικά-
το γλυκό σου το πιοτό να απολαύσεις.
Το μάτε, λένε, ήταν το νέκταρ των θεών.
Δεν ξέρω. Δε δοκίμασα απ' όταν έφυγες.
Θυμάμαι, μόνο, τη μικρή πουτάνα να κλαίει
κι εγώ να ριγώ το κορμί μου στην ηδονή της.
Κι αυτή να μου μιλάει για ιστορίες,
για θρύλους της Αβάνας. Και έκλαιγε!
Τότε πρωτάκουσα για σένα, φίλε μου.
Αυτή μου μίλησε και για το Χοσέ Μαρτί.
Για τον Μπολιβάρ και για το Λόρκα.
Για το Ζαπάτα και για το Νερούδα.
Για τον Αλιέντε και για τον Χάρα.
Σε λίγες στιγμές τυφλού έρωτα,
σε λίγες στιγμές μικρού θανάτου,
σε λίγες στιγμές αποθεωτικής τρέλας
Της σκούπισα γλυκά τα δάκρυα κι αυτή
μου χάρισε τις φωτογραφίες που βλέπω τώρα.
Η τελευταία εικόνα σου, φίλε μου.
Στο πλυσταριό του Βαγιεγκράντε
σε ζήλεψε του Μαντένια ο Νεκρός Χριστός.
Πες μου, που είχες καρφώσει το βλέμμα;
Πες μου, γιατί χαμογελούσες ειρωνικά
κάτω από τα πυκνά σου γένια;
Πες μου, πως γίνεται τα μάτια σου
να είναι τόσο φλογερά;
Πως γίνεται ενώ είσαι νεκρός
να είσαι ο πιο ζωντανός που έχω δει;
Μελαγχόλησα πάλι...Συγχώρα με.
Μα τώρα πια, ξέρω τι έμεινε...
ξέρω τι έμεινε απ' το τρελό όνειρό σου.
Δυο τρεις όμορφες φωτογραφίες,
η μικρή από την Αβάνα που έκλαιγε για σένα,
τα χείλη σου, το βλέμμα σου
και η ελπίδα.
__________
_________
________
_______
______
_____
____
___
__
_

[B][I]Hasta la victoria siempre.[/I][/B]

[I][align=right]Οκτώβρης 2007, Θεσσαλονίκη[/align][/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-10-2007