Γλυκιά Σιωπή

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Μόνοι κι ακούς... [/I]


Ξαγρύπνησε η γλυκιά Σιωπή, σα μια γυναίκα μυστική
από ένα βράχο με κοιτά και στο σκοτάδι μ' ακουμπά
πριν ξημερώσει θα χαθεί, μα όσα θέλω θα μου πει
με ένα τρόπο ίσως κι εγώ, μιλήσω δίχως ν’ ακουστώ.

Πέπλα θα απλώσω και γιαλούς, μόνοι να μείνουμε ν’ ακούς
για να σου δώσω μυστικά, γυρνούν στην πόρτα τα κλειδιά
κρυφά από τ’ κόσμου την οργή, ξεκλείδωσαν μια φυλακή
η φλόγα φέγγει σιωπηλή, σαν το σκοτάδι απλώνει
κρυμμένο έχω ένα κερί, που καίει μα δε λιώνει.

Ποιος δε λατρεύει τη σιωπή, την πιο γλυκιά την προσευχή
κρυφή Μαρία σ’ ακουμπά και στο κεφάλι σε φιλά…
γλυκιά σιωπή…

Του δρόμου ήσυχη η γωνιά, σωπάσαν’ τα μικρά παιδιά
φιλάει η μάνα στοργικά, χρόνος δε δένει στη ματιά.
Όσο η αγάπη ξαγρυπνά, κανείς δεν τα μαλώνει.
Είναι παιδιά υπομονής και μακρινής θυσίας
που γεννηθήκανε κρυφά, στο φως μιας ανταρσίας
δίχως να δέσουν με της γης, τη μάταιη την ύλη
πιο πέρα από της ψυχής, την μυστική την πύλη.

Ποιος να μιλήσει; Τι να πει; Όλα ίσως έχουν ειπωθεί.
Μα εγώ νομίζω πως νωρίς να φύγαμε απ’ τη γιορτή.
Τα πιο κρυμμένα μυστικά ξέφυγαν της γοργής ματιάς.
Ποιος τάχα ξέρει τι να πει; Και στης σοφίας τα στενά
ποιος τρέχει ή βιαστικά περνά; Ή μετανιώνει;

Λέω πως τίποτε δεν έχει ειπωθεί.
Εκεί, στην άκρη της γιορτής, μια γυναίκα σιωπηλή δε μίλησε ακόμη...



[I]Μα πιο κει ένα άλλο πάρτυ συνεχίζεται.
Οδός Άγνοιας, παράλληλη στην οδό Φόβου. Δεν έρχομαι... [/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-10-2007