Δυνατές κι αδύναμες λέξεις ζωής

Δημιουργός: Αστεροτρόπιο (Jeny)

είναι όμορφο να σου χαμογελά η τύχη όσο και η αγωνία να σταθείς αντάξια ώστε το χαμόγελο να γίνει γέλιο. Αφιερωμένο στο πειραιωτάκι.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξέρεις, δεν είμαι εγώ αυτή που κράτησε τη φιλία στα χέρια της
σαν ροδοπέταλο στ΄ ακροδάχτυλα.
Εσύ το κράτησες ζωντανό και μυρωδάτο στέλνοντάς μου
κάθε φορά τη μυρωδιά του όποτε η δυσωδία μου με πλημμύριζε.
Τ’ αγκάθια απ’ το ρόδο ποτέ δε μου ‘στειλες,
μόνη σου τα κράταγες να σε ματώνουν μα εγώ ποτέ να μην το νιώσω.
Δε σ’ ένιωσα ποτέ μακριά κι ας μας χώριζαν συνοικίες
ή πόλεις ολόκληρες
γιατί ποτέ δεν ήσουν.
Δεν ένιωσα ποτέ τον τρόμο σου σαν μ’ έβλεπες να αιωρούμαι
ανισόρροπα σε νοητές γέφυρες που έγερναν επικίνδυνα
σε απύθμενους γκρεμούς παρά άπλωνες τα λόγια σου σα χέρια αντίβαρο.
Πόσα σου χρωστώ ίσως ποτέ να μην το μάθεις
γιατί οι λέξεις μου σιγοσβήνουν μπροστά στην ένταση της αλήθειας.
Μη μου θυμώνεις.
Αναπνέαμε αέρα ελευθερίας η μία απ’ την άλλη χρόνια τώρα.
Βογκούσαμε κάτω από ασπίδες προστασίας
γυρεύοντας την απαρχή του πόνου
ώσπου όλα τα διαλύαμε με δύναμη μόλις ερχόταν η ώρα της αναγνώρισης.
Ναι. Ασπίδα ήσουν για μένα
κι εγώ ασπίδα για σένα σε μια ακούραστη εναλλαγή.
Κι ίσως μας ένωνε πιο δυνατά το γέλιο κι η χαρά όταν ερχόταν, ε;
Δεν φαίνεται η αγάπη μόνο στα δύσκολα
μα στις χαρές επίσης και τότε γίνεται συμπαγής κι έγχρωμη
σαν ένας τεράστιος πίνακας τ’ ουρανού μας.
Κάποτε είπα, ποτέ δε θα μπορέσω να σου ανταποδώσω τούτο το δόσιμο.
Μα τώρα, που ξέρουμε πως ό,τι έχουμε ανάγκη απλώνεται μπροστά μας,
Μια μοναδική προσευχή ψελλίζω με το μυαλό και την ψυχή.
Δε θέλω τίποτα να σου ανταποδώσω
δε θέλω σε καμιά δύσκολη στιγμή να είμαι εκεί
γιατί ποτέ δε θα το χρειαστείς.
Μα θα ‘μαι αδιάκοπα εδώ να χαίρομαι με τις χαρές σου
και να απολαμβάνω την ανταλλαγή των μέσα λέξεών μας
που ζωντανεύουν και χαίρονται μ’ αυτό το δώρο.

Στο ψιθύρισα χθες βράδυ, θυμάσαι;
Αυτό το δωματιάκι μου είναι τόσο οικείο με τα χρώματά του
σαν να είμαι στο δικό μου.
Πράγματι είμαι.
Σε τούτο το δωμάτιο δεν υπάρχει δικό σου και δικό μου,
έχουν γίνει ένα σ’ εκείνο το δικό μας σύμπαν μιας αιώνιας αλλαγής.
Μικρό όσο η μικρότητά μας, μεγάλο σαν τη ψυχαγκαλιά μας.
Καλημέρα ζωή!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-10-2007