Ιχνηλάτης

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Σκυφτοί και σιωπηλοί ή όρθιοι κι αισιόδοξοι, συνεχίζουμε. Εξαρτάται και από τις μάχες.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν ιχνηλάτης μυστικός τις λέξεις γέλασα
μέσα στην έρημο σκυφτός ίχνη προσπέρασα
ίχνη που άφησα σ’ αρχαίες εποχές.
Λιώνουν τα χιόνια σε απάτητες κορφές
για να φανούν όλα τα ψέματα του χθες
για ν' ανασύρονται αιτίες κι ενοχές.

Σβήνουν τις λέξεις μου του ήλιου οι αχτίδες
κρύβουν τα ίχνη μου του λάθους παρωπίδες
τις ξαναγράφω και φωνάζω είμαι εδώ
ψεύτικε κόσμε σε ακούω σιωπηλό.
Με την αλήθεια θα ταΐσω εγώ τα στήθια
θα σβήσω εγώ και τα δικά μου παραμύθια.
Και θα βαδίσω σ’ ένα πιο ψηλό ουρανό
την τρίτη ευχή ίσως ζητήσω, να τον βρω.
Κόρη θλιμμένη σε ένα επίπεδο θρηνεί.
Για τον αιώνα, την αγάπη, την ψυχή.
Βρίσκω το τέλος μες το ίχνος της αρχής μου.
Και τα κλειδιά της ξεχασμένης φυλακής μου.

Της γης το κλάμα στο Μινόρε της Αυγής
θ’ ανέβω οκτάβες στο Ματζόρε της Σιωπής.
Μια σκάλα ζήτησα να είναι μουσική
όρκους να δώσω για να πάρω το σπαθί.
Ίχνη δε βλέπω στο σβησμένο μονοπάτι
ούτε ναό, ούτε αρχαίο σκαλοπάτι.
Βρίσκω του Πήγασου την πρώτη την πηγή.
Και το ρυάκι ρέει πάλι απ’ την αρχή.
Νέο ποτάμι εγώ θα φτιάξω καθαρό
γεννά η ζωή σε ένα κύκλο αρχικό.
Με νέα ψάρια, νέα ζωή, νέο πλαγκτόν
με το ένα χέρι δοκιμάζω το νερό.
Ναι, είναι αυτό…

Φτάνει η ματιά καμπύλη η γη
χλωμό σημάδι, χορεύει η Αυγή
σμίγει το φως και το σκοτάδι
σκιές και μνήμες αυταπάτης πέπλα σύραμε
μα όσα δεν άγγιξε η αγάπη δεν τα ζήσαμε.

Συνεχίζουμε...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-10-2007