Με δυο ανάσες

Δημιουργός: sympathy, Στέλλα Πάνου

Και μια μέρα, μια ημέρα θα έχω κι εγώ έναν ίσκιο, γιατί θά'χω λίγο φως...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B] 'Ηταν η ώρα που γεννήθηκα φτωχιά
και μου αγόρασε ανάσες μόνο δύο
Μού'δειξε πώς να περπατάω στα σκοτεινά,
μου έπλεξε με μαύρα φύκια τα μαλλιά
και μ'ένα χάδι με χαιρέτησε στο κρύο.


Μικρή, κρυφάκουσα του κόσμου τις βουλές
που τις συζήταγαν οι άλλοι νυχτωμένοι.
Με υποθήκες ζούσανε για αναπνοές,
μ'επαναλήψεις από σάπιες προσευχές
κι εγώ φοβήθηκα και έμεινα κρυμμένη.


Κι έτσι περπάτησα για ζήσεις δεκατρείς.
Ποτέ ξημέρωμα. Από νύχτα σε νύχτα.
Γίναν τ'αστέρια φιλενάδες της ψυχής
που με συμβούλευαν τις ώρες της σιωπής
μα...είχε πανσέληνο τη νύχτα που σε βρήκα...


'Ηταν η ώρα που γεννήθηκα φτωχιά
και μου αγόρασε ανάσες μόνο δύο
Τη μια σου χάρισα, που δεν είχες καμιά
Την άλλη ξόδεψα, να βγω απ'τα σκοτεινά
και... θα χρωστάω και μια, όταν μου πεις αντίο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-10-2007