Δεν είσαι πια παιδί

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

η πανσέληνος ευθύνεται για τις ομοιοκαταληξίες… σ’ ένα φίλο απ’ τα παλιά

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ψιχάλισε χρυσή βροχή και συ εκτρέπεις
–με μάτια που αστράφτουν σκοτεινιά–
το φως, που 'χεις στοιβάξει στις αποσκευές σου
και δρέπεις
κατασκευάσματα ραδιενεργά
Παρασυρμένος απ’ τα όνειρα
αυτού που θα ‘θελες να ζεις
Διαπρέπεις

Στέκεις ανήμπορος μπρος στις θωπείες
τα λικνίσματα της τύχης
δε σ’ αφορούν τα λογικά, δεν τα αντέχεις
μόνο να έχεις
ένα κορμί που όλοι ποθούν
Όπου της νύχτας τα παράλογα σ’ ωθούν
εκεί προστρέχεις
μα να σε θρέψουν δε μπορούν
κι απέχεις

Σκοτάδι τρώει, σκοτάδι πίνει
η ανάγκη σου
Και μες τη μέθη η λαγνεία σου
φουντώνει
Άρπαγας είναι η επιβεβαίωση
και δε λυτρώνει
αντεπιτίθεται για ένα γύρο ακόμα
κι ύστερα σκόνη

Τ’ ακατανόητα σημάδια που φοβάσαι
είναι πουλιά που μεταφέρουνε μηνύματα
Θυμάσαι;
Ήταν αυγή στα πρώτα μας σκιρτήματα
Αχ μη λυπάσαι
Χαμένοι είμαστε έτσι κι αλλιώς
Χρόνια θαμμένοι σε ήχους πλάγιους
κι αινίγματα

----------------
Κι όπως λέει έτερος ποιητής:
…τον είδανε να φεύγει ξημερώματα
και του ‘φτανε το χιόνι ως τα γόνατα
αλλά δεν ξέρουν οι διαβάτες
τι χιόνι σήκωνε στις πλάτες*


[I]*Μιχάλης Γκανάς, παλιό χιόνι[/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-10-2007