Ύφαλοι μύθοι

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Επειδή ο άνθρωπος είναι ον μιμητικόν (καλύτερο κι από πίθηκο ένα πράμα) είπα να υπεισέλθω στο αμάρτημα… οι αυθεντίες του είδους ας μη μου κρατήσουν κακία

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Απόβραδο –μεσούρανα– σε σκούρο φόντο
πετροβολάει τη θάλασσα να τη ματώσει
τη γαληνή ομορφιά της θέλει να πληγώσει
για δυό ψυχές που χαραμίστηκαν στο βρόντο

(γιος κι εγγονός), της μαύρης μοίρας του υφάδια

Θολή η σελήνη, ολόγιομη, του γνέφει “κάλμα”
δεν είν’ ο πόνος σου πιο άγριος απ’ το βράχο
που τον επέταξε η ζωή πικρό ξωμάχο
να γδέρνει κύματα κι αγέρα για ‘να κάρμα…

μοίρας ανέστιας, το σφάλμα να πληρώσει

Μ’ αυτός, σκυφτός θωρεί παντού το αίμα μαύρο
Πέτρα στο στήθος του η καρδιά και τον βαραίνει
Μ’ ένα μαχαίρι –αχ νύχτα έρμη– που κραδαίνει
στα δυο σχίζεται και την πετά… Στον Ταύρο,

άστρο έσβησε… το κρίμα τρίτωσε, μονάχο

Κι ύστερα, ξύπνησε η αυγή αιματοβαμμένη
Τρεις γλάροι πέταξαν ψηλά –μαύρα σημάδια–
στ’ ανέμου παραδόθηκαν τ’ άγνωρα χάδια
δραπέτες, από της ζωής την ειμαρμένη

…κι η θάλασσα, ύφαλους μύθους ν’ ανασαίνει

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-10-2007