χωρίς τίτλο

Δημιουργός: χρήστος

καλημέρα.... δέκα ποιηματάκια, ανεξάρτητα μαζί κι εξαρτημένα... να είστε όλοι καλά

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ι
Ενθάδε κείται, ωσάν νεκρή, η ψυχή μου, γυμνή
Ευτυχώς που δυο φύλλα σκεπάζουν τα στήθη της
Ευτυχώς που δυο δέντρα σκιάζουν την σάρκα της
Ευτυχώς που δυο θάλασσες υγραίνουν την άμμο της
Ευτυχώς που δυο γαρύφαλλα βάφουν τα χείλη της…

ΙΙ

εξαντλήθηκα απ’ την αναζήτηση
Μιας έπαρσης απτόητης στις ήττες
Που να καθοδηγήσει τα μάτια μου
στον ενθουσιασμό του φωτός
στην έκσταση του ορίζοντα
στα φλύαρα συναισθήματα
του έρωτα
στις παλλακίδες νύχτες …

ΙΙΙ

έστρεψα τις ελπίδες μου κατά κει
Όπου λυσσομανούν κυκλάμινα
-σε πείσμα της ανέχειας-,
σε άγονους μέσα βράχους
κι εξακοντίζουν μοβ και λευκά πουλιά
στον άνεμο, τετράπαχα
θρεμμένα μοναχά από υπομονή
κρυμμένη στους βολβούς τους.

IV

Α! τι ωραία να ‘βλεπα τη θάλασσα από πάνω
Να απλώνεται μέσα στην απλωσιά της
Μες την λαγνεία να αγνίζεται
Να ατμίζεται στον ήλιο!
Ποια θέαση σαν κι αυτή
Απώθησε ποτέ θνητός από τους οφθαλμούς του;

V

Αφοσιωμένες πιστές μου προδοσίες
Τι καλά που μελετήσατε την κάμψη των αντιστάσεων!
Πόσο αγέρωχα ηττήθηκα μπροστά σας!
Με πόσον ενθουσιασμό παρέδωσα και γη μαζί και ύδωρ
Στις πυρσοφόρες προελάσεις σας!

VI

εχλεύασα τις ύαινες της νυχτός
Που ορέγονται την σάρκα μου
Ηρνήθην να παραδοθώ στην αιμοβόρα διάθεση
Για αυτογνωσία
-η αγρύπνια βλέπεις φέρνει κι επαγρύπνηση-
Δεν θέλω να με ξέρω
Δεν μπορώ να με ξέρω…

VII

Ανάβω ένα κερί εις μνήμην όλων όσων
Παρέλειψα εν γνώσει μου να παραλείψω.
Όσων προσπέρασα εν γνώσει μου
πως θα με ακολουθούσαν
μέχρις εδώ
μέχρις εδώ που ανυπεράσπιστος γερνώ
μες στην καμπή του αιώνος

VIII

Ω! ανθρώπινο μυαλό μου
παραδομένο στις σάρισες της θύμησης
Να μπόραες λέει να νικήσεις
Τις μύριες υποτέλειες που υποθάλπεις
Παρασυρμένο απ’ τον αιώνιο φόβο της φθοράς!

IX

Τα μέλη αμέλησαν να σπεύσουν στον Αμέλητα ,
Στον Μέγα ρέοντα ποταμό της λήθης
Κι έτσι κάθε πρωί απ’ τον καθρέφτη με κοιτά
Με όμμα γεμάτο σαρκασμό
Μια μεταμέλεια…

Χ

σκέφτομαι. Όλα ίσως να ήταν διαφορετικά
Αν είχα την παραμικρή υποψία
πως κάθε νέα μέρα
είναι το αύριο του χθες
και κάθε σήμερα –απλά-
το χθες του αύριό μου

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-11-2007