Όπως καταλαβαίνεις είναι βράδυ... συνέχεια

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Όπως καταλαβαίνεις είναι βράδυ... συνέχεια</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Όπως καταλαβαίνεις είναι βράδυ... συνέχεια</b><p>Δημιουργός: grifith, <i>Παναγιώτης</i><p><i> Πριν κάποιο καιρό είχα δημοσιεύσει μια ιστορία με αυτό τον τίτλο... Αποφάσισα να γράψω την συνέχεια... Ευχαριστώ για την αν(τ)οχή σαν</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Το μεταξωτό σεντόνι γλίστρησε έξω από το κρεβάτι, καθώς η γυναίκα που δεν μπορούσε να βρει ησυχία πετάχτηκε για άλλη μια φορά από τον ύπνο της. Τα άλλοτε χρυσά της μαλλιά, τώρα στο φως του μοναδικού κεριού στο δωμάτιο έμοιαζαν σαν θαμπές αντανακλάσεις της πρότερης τους ομορφιάς και τα μάτια της, που πάντα έλαμπαν με μια παγωμένη λάμψη αποφασιστικότητας, τώρα το μόνο που έδειχναν ήταν η κούραση και η καταπόνηση από την αϋπνία. <br />
   Έψαξε με το βλέμμα της την κρεβατοκάμαρα προσπαθώντας να ανακτήσει μία κάποια αυτοκυριαρχία και να ηρεμήσει. Εφιάλτες στοίχειωναν τον ύπνο της εδώ και αρκετές βδομάδες, ούτε ή ίδια μπορούσε να θυμηθεί, με αποτέλεσμα να έχει γίνει ένα φάντασμα του εαυτού της. Σκεφτόταν ότι ήταν μια θεία τιμωρία. Οι συνέπειες του καθήκοντός της, ένα καθήκον που είχε αποτύχει να εκπληρώσει και η χαμένη γαλήνη της ήταν το τίμημα γι αυτό. Δίκαιη τιμωρία, αν αναλογιστεί κανείς ότι μέσα σε μία νύχτα κατάφερε να καταστρέψει σχεδόν όλες τις προσπάθειες 10 και πλέον γενεών της οικογένειάς της. <br />
<br />
«Σου θυμίζει τίποτα η σκηνή?» <br />
Το βλέμμα της καθάρισε και είδε στην βελούδινη πολυθρόνα που πάντα έστεκε αντικριστά στο κρεβάτι της να κάθεται μια σιλουέτα. Το φεγγαρόφως που διαπερνούσε τις κουρτίνες ήταν ελάχιστο για να μπορέσει να διακρίνει ποιος στεκόταν απέναντί της αλλά η φωνή του δεν άφηνε περιθώριο αμφιβολίας… ή διαφυγής. <br />
<br />
«Φύγε… είσαι ανεπιθύμητος σε αυτό το μέρος. Είναι αφιερωμένο στον θεό όπως κι εγώ, εξαφανίσου λοιπόν» <br />
<br />
Η τελευταία σπίθα της παλιάς της προσωπικότητας πάσχιζε να ξανανάψει την φλόγα μέσα της. Ο «εισβολέας» όμως με ένα ανεπαίσθητο σαρκαστικό μειδίαμα σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς το παράθυρο… Τράβηξε απότομα τις κουρτίνες και το σώμα του διαγράφηκε πλέον ξεκάθαρα με φόντο την γεμάτη σελήνη. Τα ρούχα του, άσπρα σαν την αντανάκλαση του φεγγαριού στην λίμνη, τώρα φαίνονταν πιο καθαρά, κασμιρένια και ατσαλάκωτα όπως πάντα.<br />
<br />
«Τι σε κάνει να νομίζεις ότι… εκείνος, έχει οποιαδήποτε σχέση με σένα. Εξάλλου άλλα μου έλεγες την προηγούμενη φορά που συναντηθήκαμε. Για εκδίκηση, και δύναμη… αν θυμάμαι καλά. Και για την ώρα να εκπληρώσεις το πεπρωμένο σου.» Γέλασε σαρκαστικά βλέποντας την οργή να αναβλύζει μέσα από την γυναίκα. Η ματιά της τον κάρφωνε σαν λεπίδα και δεν μπορούσε να κρύψει το πόσο το απολάμβανε.<br />
<br />
«Ναι αλλά με ξεγέλασες… έδωσες μια υπόσχεση και δεν την τήρησες, πως λοιπόν τολμάς…» Δάκρυα είχαν σχηματιστεί στα μάτια της λες και ο θυμός ήταν παλίρροια μέσα της που περίμενε να ξεχυθεί. «…Πως τολμάς να έρχεσαι εδώ μπροστά μου…» Ηρεμώντας κάπως συνέχισε «δεν θέλω πια καμία σχέση μαζί σου… εσύ με οδήγησες ως εδώ αλλά μόνη μου θα αναστήσω την οργάνωση που ο Ρέυμονντ βαν Χέλσινκ ίδρυσε και οι πρόγονοι μου δόξασαν». Ο Ασπροντυμένος επισκέπτης κατσούφιασε με αυτήν την αναπάντεχη αλλαγή διάθεσης της γυναίκας. Κοιτώντας την απειλητικά με μισόκλειστα μάτια της απευθύνθηκε σε τόνο που της πάγωσε το αίμα.<br />
<br />
«Νομίζεις στ’ αλήθεια ότι μπορείς να απαλλαγείς από μένα έτσι εύκολα. Είναι πολύ αργά γι αυτό Ιντέγκρα έπρεπε να το είχες σκεφτεί πριν δεχτείς την πρότασή μου. Ήθελες όμως να πάρεις εκδίκηση από τον αιώνιο εχθρό σου… να εξαλείψεις την κατάρα των Χέλσινγκ… Οποία ματαιότητα… Άνθρωποι πολύ πιο ικανοί από σένα απέτυχαν σε αυτό…Τι σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι διαφορετική; Η ματαιοδοξία σου Ιντέγκρα σε έφερε εδώ και τίποτα άλλο. Ποιόν νομίζεις ότι υπηρετεί και αυτός…όπως κι εσύ άλλωστε;» Πρόσθεσε με χαιρέκακη ικανοποίηση.<br />
<br />
Ακολούθησε μία μικρή παύση, για να δώσει στην γυναίκα τον χρόνο να επεξεργαστεί αυτά που άκουσε αλλά όχι να απαντήσει και συνέχισε να μιλά.<br />
<br />
«Η συμφωνία ήταν ότι ένα μέλος της οργάνωσης Χέλσινγκ θα θανατώσει τον Κόμη στο διάστημα της δικής σου ζωής…  Σκοπεύω να την τηρήσω στο ακέραιο.» Σταμάτησε περιμένοντας να μιλήσει η γυναίκα.<br />
<br />
Βρίσκοντας την αυτοκυριαρχία της η Ιντέγκρα πέρασε στην αντεπίθεση<br />
«Αυτό που λες είναι αδύνατο… όταν ο Άντερσεν απέτυχε παταγωδώς ακόμα και να τον τραυματίσει είναι ανώφελο οι άνδρες μου να τον καταδιώκουν… θα γίνονται απλά πτώματα στο διάβα του… κανείς… κανείς στην οργάνωση Χέλσινκ…» χαμήλωσε το κεφάλι «κανείς δεν μπορεί να τον συναντήσει ως ίσος προς ίσο.»<br />
<br />
Το χαμόγελο επέστρεψε στα χείλη του Ασπροντυμένου επισκέπτη… «είσαι σίγουρη;»<br />
Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα… <br />
«Δεν είχα ορίσει τι ήθελα ως αντάλλαγμα για να σου δώσω αυτό που επιθυμούσες»<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-11-2007</td><td valign=top></td></table><br />