Αμετάκλητο αντίο

Δημιουργός: Γιώργος_Ευθυμίου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Όσο φλερτάρει την ψυχή μας η μιζέρια,
σ' όσα φυτεύουν στο μυαλό μας μια ζωή,
έθαψες μέσα την χαμένη σου ατέλεια,
έθαψες μέσα το παιδί.

Και αν θέλεις τώρα πίσω να γυρίσεις,
κάθε σου βήμα μια μέρα πιο μακρυά,
έγιναν σταχτύ στη βροχή οι αναμνήσεις,
ξένα σου μοιάζουν όσα ζούσαμε παλιά.



Ίσως να έγινες ότι ακριβώς μισούσες,
ίσως να έγινες ότι αγαπούν αυτοί,
αν το θελές σου είχα πει μπορούσες,
αν το θέλαμε, μπορούσαμε μαζί...

Μαζί στα κρύα βράδια του χειμώνα,
και στο σκοτάδι της ασέληνης νυκτός,
θα αναπνέαμε της άνοιξης το πιώμα,
της αθώας μας ελπίδας άσπρο φως.



Γιατί άκου υπάρχει ενά σημείο,
που αν διαβείς λιγάκι πιο μπροστά,
τότε είναι αμετάκλητο το αντίο,
και ορφανεύουν του ονείρου τα νερά.

Και αν έχεις κάποιο αερόστατο για σπίτι,
μα ο ουρανός σου θα 'ναι μίλια μακρυά,
μην απορείς που το φεγγάρι έχει σβήσει,
που ξεβάψαν όσα αστέρια ζωγραφίζαμε παλιά.



Ίσως να έγινες ότι ακριβώς μισούσες,
ίσως να έγινες ότι αγαπούν αυτοί,
αν το θελές σου είχα πει μπορούσες,
αν το θέλαμε, μπορούσαμε μαζί...

Μαζί στα κρύα βράδια του χειμώνα,
και στο σκοτάδι της ασέληνης νυκτός,
θα αναπνέαμε της άνοιξης το πιώμα,
της αθώας μας ελπίδας άσπρο φως.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-11-2007