Πλατεία Απονίας, ώρα 11.11

Δημιουργός: Jorlin

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πλατεία Απονίας. Ώρα 11.11
Αναμένω
Γιατί τώρα είναι που θα περάσει
Το κορίτσι το εικοσάχρονο
που δε φορά μαύρο μπουφάν, όπως όλοι οι υπόλοιποι,
ούτε καν καφέ
αλλά γαλάζιο
τόσο έντονο
που κάνει τα μάτια να τσούζουν
Αναμένω
Παγερή χειμωνιάτικη μέρα
Τουρτουρίζω
Ο αέρας σφυρίζει στις σπασμένες πύλες των κοπτήρων μου
Η ραχοκοκαλιά μου καμπύλο βέλος
που δείχνει την κόλαση
Τουρτουρίζω
Τρέμω
Είμαι άρρωστος
Τον τελευταίο καιρό
Όχι δεν ξέρω πόσο ακριβώς
Πέντε χρόνια
Πέντε λεπτά
Τόσο άρρωστος που δεν ορίζω πια
που τελειώνει η ζωή
και που αρχίζει η αυταπάτη
ή το αντίθετο
Πραγματικότητα - ζωή - ανάσα
στα νεφελώδη μάτια μου όλα τρικλίζουν
όλα θολά αντιφεγγίσματα απόγνωσης
γιατί όλα ξεκινούν από πληγή
πηγή της βαθιά-βαθιά μέσα μου
πληγή που ο καιρός ο τόσος
κατέστησε αδύνατο τον ακριβή εντοπισμό της

Ο κόσμος μερμηγκιάζει στα μάτια μου
πάει κι έρχεται μηχανικά
άνθρωποι σερνάμενοι
ο καθείς από την έννοια του
τυφλό κι αδύναμο το πλήθος
Τυφλούπολη, Πλατεία Απονίας, Ώρα 11.11
κι όπου να' ναι, όπου να' ναι θα περάσει
το κορίτσι με το εκτυφλωτικά γαλάζιο σύννεφο
-ήθελα να πω, μπουφάν-

Μες στη θολούρα του κατακρεουργημένου μου μυαλού
διακρίνω για πρώτη φορά
τον κόσμο σε όλη του τη γύμνια
Δεν είναι παρά ένα απλό εργοστάσιο
Περνούν οι εργοδότες με τις μερσεντές
Βαδίζουν οι εργάτες με τα πόδια
Γυρίζουν τα γρανάζια, κινούνται οι μηχανές
και, φυσικά, αναπόφευκτα,
τα λύματα χύνονται σε
μια πρώην θάλασσα
νυν βόθρο

Πλατεία Απονίας... ή αλλιώς "Ο Βόθρος"
κι εγώ είμαι στον τόπο μου
γιατί το σύστημα-εργοστάσιο με ξέρασε
και δε με θέλει πια κανείς
όλοι εύχονται να' μουν νεκρός
ανύπαρκτος
εκτός βέβαια απ' αυτούς που διασκεδάζουν να με σκοτώνουν
μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα
Είναι αυτό που λέμε "έπιασες πάτο"
Μετά τι κάνεις
Όλοι λένε "ανεβαίνεις"
μα εγώ λέω θα τον τρυπήσω τον πάτο
και θα παώ στο διάολο
-Τρέμω-
εκεί τουλάχιστον θα 'χει ως λένε πολλή ζέστη
και τα διαβόητα φριχτά μαρτύρια
θα μου χαρίσουν πόνο ντούρο, αληθινό
όχι σαν αυτόν που νιώθω τώρα
τον υπόκωφο
που κάνει το κορμί
να μοιάζει ολάκερο τεράστιο απόστημα
-δε σπάει, δε σπάει, δε σπάει
με τίποτα-

Όμως...
Υπάρχει το κορίτσι
το εικοσάχρονο
με το τσουχτερό γαλάζιο σύννεφο
ώρα 11.11 - θα 'ρθει όπου να' ναι-
λέω λοιπόν να συγκεντρώσω τις δυνάμεις μου
κουτσά-στραβά να την ακολουθήσω
-δε μοιάζει το περπάτημά της
με ήχο άψυχο του μηχανήματος
Βλέμμα βαρύ, μπρος στυλωμένο
κι όχι νοσηρό γραναζιού γύρισμα
Θα μαζέψω δυνάμεις
ναι
θα την ακολουθήσω
ναι
γιατί αυτή περαστική είναι
ναι
από αυτό το εργοστάσιο
κάπου α λ λ ο ύ πάει
κάπου
κάπου αλλόκοσμα. . .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-11-2007