οι άνθρωποι που μας αγάπησαν

Δημιουργός: χρήστος

καλημέρα σε όλους

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μέσα στα μάτια σου θα ενοικεί η μορφή μου, αιώνια
και θα αγρυπνώ σαν γρύπας αγριωπός στο πλάι σου
μην τύχει και σε πάρει θάλασσα ή σε φυσήξει αέρας
κι όπως θα μεγαλώνεις
- γιατί τα χείλη δεν μπορούν να πουν «γερνάς» για σένα-
γύρω σου θα τυλίγομαι, θα γίνομαι ένα με τη σάρκα σου
όπως η φλούδα σφίγγεται γύρω από την ψίχα κίτρου
μην τύχει και σε βρει χιονιάς και πάψει τους χυμούς σου

πάνω στο πρόσωπό σου και στο άσπρο δέρμα σου
θα υπάρχουν αιώνια τα ίχνη απ’ τις παλάμες μου
ανεξίτηλα, όπως οι δαχτυλιές των πλαστουργών
Απάνω στο νωπό πηλό, στα αρχαία κανάτια απάνω
Κι όπως θα μεγαλώνεις
- γιατί τα χείλη δεν μπορούν να πουν «γερνάς» για σένα-
να σου θυμίζουν πως οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ
αν έχουν πάρει άδολη αγάπη κι έχουν δώσει…

μέσα σου θα ‘μαι πάντοτε,
σαν ξεπεσμένο παρελθόν ή σαν ευοίωνο μέλλον,
που άλλοτε θα πασχίζεις να με αποχωριστείς,
κι άλλοτε να με βλέπεις να σε περιμένω
κάπου μπροστά χαμογελώντας σου
Κι όπως θα μεγαλώνεις
- γιατί τα χείλη δεν μπορούν να πουν «γερνάς» για σένα-
όλο και πιο κοντά θα έρχεσαι στα λόγια μου
που σαν ηχώ από χίλια κρόταλα μαζί θα εγείρουν την ακοή σου

όσοι κι αν σε φιλήσουν εραστές, κι αν σε θωπεύσουν χέρια
πλάι στο λαιμό σου θα ξαγρυπνά πάντοτε η δική μου ανάσα
και μη θαρρείς πως όλα τούτα είναι εγωισμοί
που αρμόζουν σε μεσήλικες ή πρόωρα γερασμένους
όπως θα μεγαλώνεις
γιατί τα χείλη δεν μπορούν να πουν "γερνάς» για σένα
θα μάθεις όπως έμαθα κι εγώ,
πως οι άνθρωποι που μας αγάπησαν
πιότερο ακόμη κι απ’ τον εαυτό τους,
σκιές δεν γίνονται ποτέ, κι αν γίνουν δεν ξεχνιούνται…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-12-2007