Ιουλιος 1974(μέρος πρώτο)-ε-

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ιουλιος 1974(μέρος πρώτο)-ε-</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ιουλιος 1974(μέρος πρώτο)-ε-</b><p>Δημιουργός: marakos1948, <i>Μάριος</i><p><i> απο το ημερολόγιο ενός νεαρού τότε επίστρατου και νύν ..ραμολί</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>	<br />
Το βαρυφορτωμένο επιβατικό πλοίο με σβυσμένα τα φώτα, άφηνε πίσω του το λιμάνι του Πειραιά με προορισμό τη λεβεντογέννα Κρήτη και συγκεκριμένα το ναύσταθμο της Σούδας.Παρ ότι σαν έφεδρος αξιωματικός είχε καμπίνα,προτίμησε να κοιμηθεί σ ενα πάγκο στο κατάστρωμα.Θα είχε περισσότερες ελπίδες να διασωθεί σε περίπτωση τορπιλισμού του πλοίου απο Τουρκικό υποβρύχιο παρά στην καμπίνα που ήτανε αποκλεισμενη απο εκατοντάδες επίστρατους.Οι εντολές ήτανε αυστηρές,ουτε το παραμικρό φώς στο κατάστρωμα,ούτε κάν άναμα τσιγάρου,για να μην εντοπιστούνε.Στα σπλάχνα του πλοίου τανκς και διαφορα στρατιωτικά οχήματα μεταφοράς προσωπικού.Εριξε μια ματιά στον σκοτεινό ουρανό που είχε απλώσει τα φωτεινά πλουμίδια του σαν φάρους ελπίδας και κατόπιν αφέθηκε στην αγκαλιά του Μορφέα αλλά πάντοτε προετοιμασμένος για κάθε ενδεχόμενο.Η θάλασσα γαλήνια σαν τα λευκά συνεφα που έβλεπε κατω απο τα πόδια του πετώντας με τα μεταγωγικά.Ξημέρωνε και οι πρώτες ακτίνες ήλθανε να τον καλημερίσουνε μαζί με εκατοντάδες επίστρατους που είχανε κατακλύσει κάθε γωνιά του πλοίου.Επιτέλους ο ναύσταθμος της Σούδας,που άνοιγε το ανθυποβρυχιακό δίχτυ του για να περάσουνε.Ομως ο αέρας ήτανε πολύ δυνατός και παρα τις προσπάθειες να δέσουνε κάβους αυτό έγινε δυνατόν και με την βοήθεια ρυμουλκών μετα απο επτά ολόκληρες ώρες.Ο φόβος να χτυπηθούνε μεσημεριάτικα αρόδο στο λιμάνι απο Τουρκικά αεροπλάνα ήτανε πολύ μεγάλος και ήτανε το μόνο που εκείνες τις στιγμές τους ανησυχούσε.Ο ναυσταθμος της Σούδας εξάλλου ήτανε ένας απο τους πρώτους στόχους του εχθρού και αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι αεροπόροι περισσότερο απο κάθε άλλη ειδικότητα.Αλλωστε και το αεροδρόμιο της Σούδας που ητανε ο τελικός του προορισμός,ανήκε και αυτό στους πρώτους στόχους της Τουρκικής αεροπορίας.<br />
Τελικά με τα πολλά κατόρθωσαν να αποβιβασθούν στην προκυμαία,περιμενωντας τα στρατιωτικά οχήματα που θα τους προωθούσανε στις μονάδες που είχανε επιιστρατευθεί.<br />
Πεζικάριοι,ναύτες,αεροπόροι,ένας αχταρμάς κάτω απ τον Ιουλιάτικο ήλιο που τους καψάλιζε και τους έκανε στην κυριολεξία μούσκεμα.Επιτέλους φάνηκαν τα οχήματα και αναμεσά τους ένα reo μπλέ,που τον έκανε να νοιώσει τέτοια αγαλίαση ώστε να ξεσηκώσει με τους φωνές του τους πάντες."από δώ,απο δώ παιδιά" φώναξε μ όλη τη δύναμη της ψυχής.<br />
Δίπλα του τότε άρχισαν να μαζεύονται κι άλλες "ντακότες" και όλοι μαζί το έριξαν σ ενα αγώνα ταχύτητας να εξασφαλίσουνε μια καλή θέση σ ενα απ τους τρείς πάγκους του μεγάλου οχήματος,όσο το δυνατόν πρός τα έξω για να μη σκάσουνε κάτω απο τον μουσαμά που σκέπαζε τον χώρο των επιβατών.<br />
Μετά απο αναμονή μιας και πλέον ώρας επάνω στό αυτοκινητο-φούρνο,άκουσε με ανακούφιση τον βρυχισμό της μηχανής,μια ανάσα δράκοντα μεσα στην απόλυτη σιγή.Ξεκίνησαν αργά-αργά για τον προορισμό τους,το αεροδρόμιο που θα έπρεπε να υπερασπισθούνε πάση θυσία απο προσβολή εχθρικών αεροπλάνων.Ειχε καταφέρει να σκαρφαλώσει αναμεσα στους πρώτους και να καθίσει ο μισός στο μεσαίο παγκο και ο άλλος μισός στο κενό,λόγω στριμώγματος.Ομως δεν τον ένοιαζε,δεν είχε αφήσει πίσω του κάποια αγαπημένη να τον περιμένει,καποια γυναίκα να τον σκέπτεται,να τον στοχάζεται,παρα μόνο την οικογενειά του.Εβλεπε πολλους να ρίχνουνε κλεφτές ματιές στις φωτογραφίες των κοριτσιών τους και ένοιωθε ότι κι αν πεθαινε στον πόλεμο δεν θ άφηνε κάποια αγαπήμενη ψυχή ένα τόσο δα λουλουδάκι στον τάφο του,δεν θα έχυνε ουτε μια σταγόνα δάκρυ,δεν θα ψυθίριζε τ ονομά του.Πόση δύναμη Θεέ μου δίνει ο έρωτας στον άντρα,ψέλλιζε η ψυχή του βλέποντας κάποιους να μισοκλαψουρίζουνε .Ομως γνώριζε πολύ καλά πως εκείνοι θα είχανε ένα λόγο παραπάνω να υπερασπιστούνε με νύχια και με δόντια τούτο τον τόπο,όχι μονο για τους συγγενείς αλλα πάνω απ όλα και απ όλους για την.. αγάπη τους.<br />
Αχ γυναίκες,που ζωές φέρνετε σε τούτο τον κόσμο αλλά και ζωές που θυσιάζονται για χαρη σας..<br />
Σούρουπο πλησίασαν την πύλη του αεροδρομίου που ήτανε επιστρατευμενος.Διάβασε με μια βιαστική ματιά την πινακίδα όταν την προσπερνούσανε,115 πτέρυγα μάχης.<br />
Απόλυτο σκοτάδι παντού,μόνο ο ήχος κάποιου βομβαρδιστικού που κατω απο ένα μεγάλο τόλλ δοκίμαζε τους κινητήρες του,σπάζοντας την απόλυτη σιωπή.<br />
Τα οχήματα έτρεχαν με μεγάλη ταχύτητα περιμετρικά του διαδρόμου με φούμο στους προβολείς σούρνωντας ξοπίσω τους αντιαεροπορικά και πυρομαχικά.<br />
Πάνω τους σκαρφαλωμένοι ένοπλοι σμηνίτες της Μοίρας Προστασίας Αεροδρομίου που μαζί με τους έφεδρους αξιωματικούς τους θα ήτανε οι μόνοι έξω απο τα καταφύγια για να αναμετρηθούνε με τις βόμβες και τους πολυβολισμούς του εχθρού.<br />
Εξ άλλου ήτανε μαζί με τους μηχανικούς αεροσκαφών και οι μόνοι που είχανε την απεριόριστη εμπιστοσύνη και εκτίμηση των πιλότων.<br />
Αν εκείνοι δεν αποθαρύνανε τους επιτιθέμενους με τα δραστικά τους πυρά να πλήξουνε τους διαδρόμους ,τότε οι πιλότοι δεν θα είχαν την δυνατότητα να απογειωθούνε η να προσγειωθούνε.<br />
Σ εκείνη την κατηγορία άνηκε και εκείνος με τον βαθμό του υποσμηναγού.<br />
Τους αποβίβασαν έξω απο ένα μικρό παράπηγμα που φωτιζόταν αμυδρά απο μια λάμπα μικρής ισχύος ενώ τα παράθυρα είχανε καλυφθεί με σκουρόχρωμες κόλλες ωστε να μην αφήνουνε το φώς να δραπετεύσει προς τους ουρανούς.<br />
Τους υποδέχθηκε ένας ξερακιανός σμηναγός και αφού τους έβγαλε ένα λογύδριο πατριωτικού περιεχομένου,κάλεσε έναν έναν τους να μπεί μέσα επιδεικνύοντας το φύλλο πορείας του .. για..κούρεμα<br />
"μα δεν είναι δυνατόν να έχει προτεραιότητα το κούρεμα,,ενώ περιμένουμε βομβαρδισμό.." τόλμησε να πεί κάποιος στον μόνιμο βαθμοφόρο. Εκείνος τότε τον κοίταξε υπο γωνία και με ένα σφυριχτό ήχο σαν του φιδιού του έδωσε να καταλάβει πάρα πολλά "ώστε έφεδροι αξιωματικοί και αντάρτες..?"Τελικά τόσο μεγάλη ήτανε η κούραση όλων τους που δεν έδωσαν συνέχεια και κάθησαν ένας ένας πάνω σ ένα τελλάρο απο αναψυκτικά για.. κούρεμα.Ηθελαν να τελειώνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα όλη αυτή η παράλογη κατάσταση και να σπεύσουν τροχάδην στη λέσχη για φαγητό.<br />
Τα στομάχια μπορεί να γουργουρίζουν απαιτητικά, αλλά οι προτεραιότητες ήτανε άλλες εκείνες τις στιγμές-έπρεπε να ντυθούνε στρατιωτικά. Τους οδήγησαν τροχάδην προς ένα άλλο κτίριο,φωτισμένο με μια λάμπα θυέλης, ενώ απ έξω τα τζάμια είχανε όπως και παντού καλυφθεί με μπλέ κόλες,σαν αυτές που ντύνανε σαν μαθητές τα εξώφυλλα των σχολικών τους βιβλίων. Ένας χλεμπονιάρης καραβανάς ,απ αυτούς που μια φορά βλέπει κανείς την φάτσα του και του αποτυπώνεται για πάντα τους υποδέχθηκε με μια γκριμάτσα.<br />
Έσπευσε και εκείνος απο τους πρώτους μάλιστα για να βρει ένα αμπέχονο στα μέτρα του , ένα παντελόνι και άρβυλα..Τελικά τα κατάφερε και βολεύθηκε ,αλλά πολλοί άλλοι δεν βρήκανε το νούμερο τους,ούτε κάν άρβυλα. Οσο για τα διακριτικά του βαθμού τους θα έπρεπε να τα βάλουνε μόνοι τους με την βοήθεια ενός μαρκαδόρου.<br />
Τράβηξε κι αυτός με τη σειρά του δυό γραμμές στις επωμίδες και αυτό ήτανε όλο κι όλο.<br />
Σειρά είχε ό οπλισμός των έφεδρων Αξιωματικών για να ολοκληρωθεί η εικόνα του αλαλούμ και της προχειρότητας. Μία ζωστήρα άσπρη σαν το γάλα και μία θήκη για το περίστροφο, αλλά ..χωρίς περίστροφο και το κλού..ένα γαλάζιο κράνος ..παρέλασης.<br />
Όταν κάποιος έφεδρος μεγαλύτερος στο βαθμό απο τους υπολοίπους τόλμησε να καυτηριάσει στον αρμόδιο την απαράδεκτη αυτή κατάσταση, εισέπραξε ένα περιφρονητικό χαμόγελο και τη φράση ¨¨πολύ μας τα πρήξατε ρέ¨¨..<br />
Ντυμένοι λοιπόν σαν μασκαράδες και άοπλοι ,έσπευσαν για φαγητό στη λέσχη που εντω μεταξύ είχε κλείσει.<br />
Απογοητευμένοι κατευθύνθηκαν προς τους θαλάμους τους και πέσανε ξεροί στα κρεβάτια,τουλάχιστον για να ξεκουράσουν το ταλαιπωρημένο δυο μερόνυχτα σαρκίο τους.<br />
Ομως δεν πέρασε πολύ ώρα και άγρια χτυπήματα απο άρβυλα στις πόρτες των θαλάμων τους ξεσήκωσαν ..¨¨εγέρθητιιιιιιιι¨¨<br />
¨γρήγορα ρέ στα αντιαεροπορικά σας¨ ακούστηκε επιτακτικά η φωνή ενός μόνιμου καραβανά..¨περιμένουμε βομβαρδισμό του αεροδρομίου¨. Βάλανε τις φτέρνες στ αυτιά πριν καλά καλά ν ανατείλει η καινούργια μέρα και έσπευσαν του σκοτωμού προς τα σημεία στα οποία θα αναλάμβαναν την ευθύνη των βαρέων όπλων και του προσωπικού που θα τα επάνδρωναν.<br />
Βρέθηκε κι εκείνος στο πόστο του,μπροστά σε επίστρατους σμηνίτες που χασκογελούσανε με τα χάλια της επιστράτευσης και διαμαρτυρόντουσαν για την πείνα που τους βολόδερνε. Μπροστά τους αραδιασμένα πάνω σε μουσαμάδες παλέτες αντιαεροπορικών βλημάτων ,πρώτης τάξεως στόχοι καθώς θα γυάλιζαν κάτω απ τον ήλιο αλλά και θα ήτανε αδύνατον με την ζέστη της ημέρας να μπορούνε να τα πιάσουνε στα χέρια τους για να οπλίσουνε τα μπόφορ(βαριά αντιαεροπορικά πυροβόλα).¨πεινάμε¨¨ του είπανε με μια φωνή και είχανε απόλυτα δίκιο, γιατί δεν είχε ληφθεί η παραμικρή μέριμνα από μέρους των υπεύθυνων και μόνιμων να γεμίσουν τα στομάχια των επίστρατων.<br />
Δεν υπάρχει χειρότερος σύμμαχος του εχθρού από ένα στράτευμα πεινασμένο και με πεσμένο το ηθικό. Παρά το νεαρό της ηλικίας του κατάλαβε πως η κατάσταση όπως είχε διαμορφωθεί προμήνυε καταστάσεις ανεξέλεγκτες ,απείθεια ,ομαδική λιποταξία και άλλα κακά ,που δεν χωρεί ανθρώπου νους.<br />
Εκείνη την εποχή το στρατιωτικό αεροδρόμιο το χρησιμοποιούσαν και σαν πολιτικό και ειδικά αυτές τις ημέρες που εκατοντάδες τουριστών ήθελαν να φύγουνε άρον άρον από το νησί,πριν αρχίσουν οι εχθροπραξίες. Δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη και παίρνοντας μαζί του δυο σμηνίτες ,κατευθύνθηκαν προς την καντίνα του αεροδρομίου.<br />
Ο καντινέρης τα έχασε όταν είδε μπροστά του τρείς αγριεμένους επίστρατους και δεν χρειάστηκε πολύ σκέψη για να πεισθεί και να κατεβάσει ότι φαγώσιμο υπήρχε από τα ράφια του ,αφού πρώτα διαμαρτυρήθηκε σχεδόν ψιθιριστά ¨μα είναι για τους τουρίστες μας βρε παιδιά¨,¨αλλά εισέπραξε μια πληρωμένη απάντηση¨από τον επικεφαλής ¨¨οι τουρίστες δεν θα υπερασπισθούν τη χώρα μας φίλε,ας φάνε στα σπίτια τους¨<br />
Φορτωμένοι σαν Αη Βασίληδες γυρίσανε στις θέσεις τους εισπράττοντας χειροκροτήματα και επευφημίες από τους συντρόφους τους.<br />
Κατόπιν ξάπλωσαν για ένα μεσημεριανό υπνάκο, αφού πρώτα φρόντισαν να τοποθετήσουν τα βλήματα σε εσοχές που έσκαψαν στην εσωτερική περίμετρο των ορυγμάτων που φιλοξενούσαν τα βαριά αντιαεροπορικά πυροβόλα τους.<br />
Με κατασιγασμένη κατά κάποιο τρόπο την πείνα τους σε σχέση με άλλους που επάνδρωναν τα άλλα βαριά όπλα και δεν είχανε αυτή την εύνοια αλλά και την ¨τρέλλα¨ του επι κεφαλής τους,, δεν άργησαν να αφεθούν στα χέρια του Μορφέα.<br />
Όταν σουρούπωσε άκουσαν φωνές απ τα συρματοπλέγματα.<br />
Φωνές παρήγορες να τους καλούν για να τους προσφέρουνε τί άλλο?..φαγητό.Δεκάδες Κρητικοί και Κρητικές που έμαθαν απ τους δικούς τους την κατάσταση των επίστρατων,έσπευσαν με καλούδια για να κατασιγάσουν την πείνα τους τα ¨κοπέλια¨ που ήλθαν απο μακριά να υπερασπιστούν το νησί τους. Η ανυπέρβλητη Κρητική λεβεντιά που από γενιά σε γενιά μεταγγίζεται ,γέμισε τις καρδιές κουράγιο και τα στομάχια εύγευστα σπιτικά φαγιά και γλυκίσματα.Η χαρά τους ήτανε μεγάλη αλλά και η συγκίνηση τους όταν άκουσαν μανάδες να τους λένε ¨έχουμε και μείς κοπέλια εκεί στον Εβρο και στα σίγουρα θα τα φροντίζουνε οι δικές σας μανάδες. Έπεσαν με τα μούτρα στο φαγητό λές και είχανε να φάνε αιώνες.Είχε αρχίσει να νυχτώνει…<br />
<br />
marakos<br />
<br />
συνεχίζεται<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-12-2007</td><td valign=top></td></table><br />