Από μέσα προς τα έξω

Δημιουργός: Dark Poet, Νίκος

Αφιερωμένο; Μάλλον όχι.Πιο σωστό θα ήταν να πω πως σου ανήκει.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]


[align=center]Μου μίλησαν για κείνη.
Υπήρχε μέσα από την όψη της,
είχε το σχήμα της θάλασσας
κι όλες οι ακτές την περιγράφουν.

Απλώνεται στα αστέρια το χαμόγελό της
και τα μάτια της θαρρείς τον ήλιο πως έκρυψαν,
είναι που γνώρισα το βάθος της,
έσφιξα την αγάπη της για να μην μοιάζει ποτέ με τίποτα γνώριμο,
το θέρος της κάλεσα και αρνήθηκα τον χειμώνα της.

Όμορφη του σήμερα,του αύριο και του πάντοτε,
η αδυναμία και η πυγμή της είχαν την ίδια όψη
σιωπηλά το στόμα μου υποσχέθηκε ευτυχία.
Μα ήταν εκείνη που με έμαθε τι είναι να είσαι άνθρωπος
με ένα τέτοιο τρόπο,
που πλέον δεν έψαχνα να βρω αν έχω ομοίους.

Πόσες φορές την αγάπησα,
χωρίς να την ξέρω,χωρίς να την θυμάμαι
την αγάπησα σε μέρη αφιλόξενα,σε όνειρα αμνημόνευτα.
Και της μιλώ:
[I]Ίσως κάποτε να σε είδα -ή έτσι νομίζω-
να σηκώνεις το χέρι όταν ένιωθα χαμένος,
ή μπορεί σε κείνο το Αυγουστιάτικο φεγγάρι να έλαμψες για λίγο
ίσως πάλι σε κείνο το τραγούδι,να σε είδα να μιλάς.
Μα σ'αγαπούσα και έψαχνα να βρω ό,τι σε θυμίζει,
κι όταν τον τρίτο μήνα έφτασες,σταμάτησαν οι παλμοί μου,
σαν στεκόσουν στα μάτια μου μπροστά
ρήγος αρχέγονο,σαν βότσαλο σε λίμνη."
[/I]


Θέλω ό,τι αγαπώ να συνεχίζεται
κι εφόσον σε αγαπώ πάνω από καθετί άλλο
θέλω εσύ να συνεχίζεις να υπάρχεις
ακριβώς όπως σε γνώρισα,
για να εκπληρώσεις όσα η αγάπη μου σου ορίζει
για να βγαίνει βόλτα ο ίσκιος μου στο περπάτημά σου
για να ξέρει ο κόσμος γιατί παρέμεινα εν τέλει ρομαντικός.

Θα σκέφτομαι τα μάτια σου που δηλώνουν
των αστερισμών την ήττα,
κι εγώ θα σ'αγαπώ
όχι σαν ένα όμορφο άνθος,
μα σαν λουλούδι που δεν άνθισε ποτέ μέχρι τώρα
και που μέσα του κρύβει την ομορφιά της άνοιξης.

Σ'αγαπώ,για όλα όσα δεν γνώρισα
για κάθε εποχή που δεν έζησα
μα πιότερο σ'αγαπώ
σαν θυμάμαι όλα όσα γνώρισα κι όλα
όσα έζησα.
Για την θνητή καρδιά που έχω,
για το άγνωστο βλέμμα που υπάρχει στον καθρέφτη
γιατί την σύγκριση του άλλοτε και του σήμερα
μα και για κάθε μικρό θάνατο που μου χαρίζεις.

Κι όταν πιστεύεις ότι δεν σε θέλω,
είναι γιατί σε θέλω
από την προσμονή στο ερχομό σου
περνώ από το παγερό στο πυρακτωμένο.


Απ'το να μ'αγαπάς ίσως προτιμώ να με καταλαβαίνεις
τώρα πια,
να με ακολουθάς μέσα στα όνειρά μου,πάντα
και μην λείψεις ούτε ένα βράδυ,
γιατί,πως να στο πω,θα είναι μεγάλο το βράδυ αν λείπεις
ούτε ένα λεπτό μη λείψεις από δίπλα μου
γιατί εκείνο το λεπτό σμίγουν οι στάλες της μοναξιάς μου,
-άραγε με καταλαβαίνεις τώρα; -
μην λέιψεις,σου φωνάζω,ούτε για μια στιγμή,
γιατί μέσα σε κείνη την στιγμή,ξεμακραίνεις τόσο
που τα πάντα άνω κάτω θα κάνω
και θα ρωτάω,
μέσα σε κείνη την στιγμή,
"θα γυρίσεις ή θα με αφήσεις εδώ;".

Από όλες τις θάλασσες που γνώρισα,
εγώ διάλεξα το αδιαίρετο κύμα της ψυχής σου
κι απ'όλα τα όμορφα του κόσμου
εγώ διαλέγω την άγρια μα και γνώριμη καρδιά σου.

Δεν είναι τελικά
το πόσο σε αγαπάω,
μα που από την πρώτη κιόλας ματιά
αμέσως σ'αναγνώρισα.
Καταλαβαίνεις;
[/align][/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-12-2007