Τώρα που φεύγεις / Παγωμένες ανεμώνες

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Καλημέρα στιχοοικογένεια...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τώρα που φεύγεις...

Τώρα που φεύγεις μην μ' αφήνεις μοναχή
Μέσα σε γκρίζες αγκαλιές και αυταπάτες
Κράτα την σκέψη μου μαζί σου στη βροχή
Μέσα στου δύσβατου του έρωτα τις στράτες...

Τώρα που φεύγεις θα κοιτώ τον ουρανό
Δίχως ελπίδα στο φεγγάρι θα φωνάζω :
" Κάθε Χριστούγεννα και πιο πολύ πονώ
Κλείνομαι μέσα μου βαθιά κι αναστενάζω "...

Τώρα που φεύγεις.. κλαίγοντας θε να γελώ
Για τ' απροσπέλαστα τα τείχη της ζωής μας
Στα όνειρά μου μοναχά να σε φιλώ
Και μία πέτρα να πλακώνει την ψυχή μας...

Τώρα που φεύγεις.. μην γυρίσεις να με δεις
Μες στις σκιές δεν συνεχίζεται η ζήση
Βρες τη χαρά.. στα χέρια της να κρεμαστείς
Κι άσε τον πόνο κάποια νύχτα να με πνίξει...

Τώρα που φεύγεις.. συλλογίσου μοναχά
Στάθηκα κάποτε γυναίκα στο πλευρό σου
Κι ύστερα αφήσου στα σκοτάδια τα φριχτά
Κρύος ιδρώτας να γλυστρά στο πρόσωπό σου...

Τώρα που φεύγεις.. σπάνε βράχοι και βουνά
Στάζει η ομίχλη μια πικρή μελαγχολία
Ποιός το αντέχει σαν και μένα να πονά
Σε μιαν ανέλπιδη γαλάζια νοσταλγία ;...

Τώρα που φεύγεις.. το μαντήλι τυραννά
Ένας αγέρας.. υγρασία φορτωμένος
Από τα μάθια ένα δάκρυ μου κυλά
Τι για τα ξένα αναχωρείς.. απελπισμένος...


19-12-2007


------------------------------------------------------------------

Παγωμένες ανεμώνες...

Αν θα μπορούσα να παγώσω το παρόν
Μια τελευταία χάρη μόνο θα ζητούσα
Θα έκαιγα στα πόδια σου το παρελθόν
Και στη ζεστή σου αγκαλιά μέσα θα ζούσα...

Αν η ζωή μου ήταν μόνο μια στιγμή
Τα λάγνα χείλη σου θα ήθελα ν' αγγίξω
Και ας χανότανε το μέλλον στη σιωπή
Κι ας μην μπορούσα τη χαρά να αντικρύσω...

Αν μου ζητούσες ταπεινά να ορκιστώ
Πως την αγάπη μας ποτέ δεν θα προδώσω
Αίμα θα στάλαζα σε φάκελο κλειστό
Νά 'ναι τα λόγια αληθινά που θα σου δώσω...

Αν θα μπορούσα να αντάλλαζα μεμιάς
Κάθε μου σκέψη με φιλί μέσα στο στόμα
Θα σταματούσε της καρδιάς σου ο χιονιάς
Ρόδα θα σκέπαζαν του έρωτα το στρώμα...

Αν όμως δίχως σου βαδίσω στη ζωή
Της στέρησής σου δεν φοβούμαι πια το τέρμα
Δεν θα αισθάνομαι στο πλάϊ σου λειψή
Με τα αέρινα τα χέρια σου στο δέρμα...

Αν θα μπορούσα να σου δώσω τη χαρά
Αντί για κείνον τον πικρό τον στεναγμό σου
Θα σταματούσα του κορμιού σου τη φθορά
Και της καρδιάς τον ασυγκράτητο πνιγμό σου...

Αν όμως φύγω δίχως θέρμη να δεχθείς
Πώς θα αντέξεις σ' ανελέητους χειμώνες ;
Δεν θέλω έρημος και μόνος να χαθείς
Σ' ένα λειβάδι παγωμένες ανεμώνες...



18-12-2007

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-12-2007