Και ξαφνικά..κουράστηκα

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Και ξαφνικά..κουράστηκα</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Και ξαφνικά..κουράστηκα</b><p>Δημιουργός: jenny<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>ΚΑΙ  ΞΑΦΝΙΚΑ ….ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ<br />
           <br />
                  ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ<br />
<br />
<br />
Inspiration is a guest that does not willingly visit the   <br />
lazy.   <br />
--Pyotr Tchaikovsky<br />
<br />
  Μία ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να τρέχει. Να αγωνιά. Να μάχεται. Να φωνάζει. Να ανησυχεί για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου .Να δοκιμάζεται .Να δίνει εξετάσεις σε επαγγελματικό επίπεδο αλλά κυρίως σε επίπεδο αξιών και αρχών. Πάντα είχα μία σπίθα μέσα στην καρδιά και την ψυχή μου .Ήμουνα και είμαι αυτό που μερικοί το αποκαλούν ζωντανός άνθρωπος. Πειραχτήρι για τους φίλους άκρως αγωνιστική για τα προβλήματα του χώρου και κυρίως για τα  κοινωνικά .Όταν όλοι οι άλλοι σωπαίνανε εγώ ύψωνα φωνή και ανάστημα. Φυσικά δεν μου βγήκε για καλό αυτό. Άσχετα αν ήμουνα σαν όλα τα άλλα τα παιδιά με διέκρινε ένα μεγάλο πείσμα. Από πολύ μικρή κατάλαβα ποιο είναι το πραγματικό κόστος μιας επιλογής, μίας αντίδρασης στο κατεστημένο. Ήξερα ότι και η παραμικρή διαφοροποίηση από το πλήθος κρύβει κινδύνους. Ότι απαιτεί θυσίες το να επιμένεις σε κάτι δύσκολο και ηθικά σωστό και όταν το υποστηρίξεις δημόσια το αναπόφευκτο είναι να δεχτείς πυρά από όλες τις πλευρές .Ήξερα a priori ότι καταντάω εύκολο στόχο χλευασμού και ειρωνείας όταν τολμάω να επιμένω να θίξω το άδικο .Η επιμονή και η πίστη στις δυνάμεις μου με κάνανε να χαράξω μία ανοδική πορεία στην καριέρα μου και φτάσω επαγγελματικά σε  υψηλότερα  επίπεδα. Τώρα πώς ενώ έφτασα υψηλόμισθη  έμεινα πιστή στις ίδιες ηθικές αξίες είναι άλλη ιστορία. Ελάχιστες απουσίες έχω σημειώσει στις απεργιακές κινητοποιήσεις του κλάδου μου και  η παρουσία μου είναι αυτονόητη στις απεργιακές επιτροπές και στα ζητήματα εργατικού δικαίου στο χώρο όπου εργάζομαι. Όλα αυτά χωρίς να διεκδικήσω θέση στην συνδικαλιστική ιεραρχία. Πάντα ήθελα τα χέρια μου ελεύθερα, το μυαλό μου καθαρό και το σώμα μου ελαφρύ  χωρίς  κάτι να βαραίνει στο σβέρκο μου .Κυλίσανε έτσι πάρα πολλά χρονάκια. Ο χρόνος δεν πονά τραγουδάει ο Σ. Καζαντζίδης .Εγώ πόνεσα πολύ ,γέρασα αλλά μυαλό δεν έβαλα. Πολέμησα, δεν πουλήθηκα, δεν άλλαξα!<br />
     Και ξαφνικά…κουράστηκα. Τα βήματα μου αρχίζουν και μετριάζονται Το σώμα μου παρουσίασε ρωγμές .Έδωσα λύση στα περισσότερα προβλήματα υγείας και περιμένω υπομονητικά να εμφανιστούν ..άλλα! Απογοητευτικά από την αναποτελεσματικότητα κάποιον καταστάσεων .Από το ανέφικτο των αριστερών στόχων  σε ότι αφορά την πάλη των τάξεων. Κουράστηκα να περιμένω την επανάσταση. Δεν βρήκα το σθένος ,την όρεξη να συνεχίσω τον αγώνα. Βγήκα έξω από τον εαυτό μου και το παρατήρησα. Μεταφορικά και κυριολεκτικά έγινα ένα ζώο που ακολουθεί ένα πρόγραμμα ρουτίνας. Δουλειά-φαί-νάνι και κάπου κάπου λίγη ψυχαγωγία. Ανακάλυψα ότι ενώ μέχρι τώρα ξεχώριζα τώρα κρύβομαι στο πλήθος. Ακολουθώ, δηλαδή  εντάχτηκα σε μία μονότονη και άχαρη ομάδα. Άβουλη και βουβή ομάδα Είδα ότι μεταμορφώθηκα σε ένα υπάκουο και νομοταγής πλάσμα. Δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι θα καταντήσω  μία που το μόνο που κάνει είναι να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της στην πολιτεία. Δεν βρίσκω τίποτα το συναρπαστικό γύρω μου αφού όλα είναι μία ατελείωτη επανάληψη. Αφήνομαι στην θέση εργαζόμενης που πληρώνει αδιαμαρτύρητα τους φόρους και τους λογαριασμούς που αυξάνονται κατά κύματα.Δεν περιμένω τίποτα.Δεν σκέφτομαι τίποτα Είμαι ελεύθερη;   <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-12-2007</td><td valign=top></td></table><br />