Το δέντρο της ποιήσεως

Δημιουργός: giannisanas

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το δέντρο της ποιήσεως
μεγαλωσέ μας στον ωκεανό του αίματος.
Υπάρχει κι αίμα στεγνό κι αόρατο.
Όπως υπάρχουν άθαφτοι νεκροί κι ανώνυμοι βασανισμένοι.
Κείνα τα μεγάλα του πολέμου
και τα οράματα τα θεία
κι η πείνα: αγκωνιές περασμένων εποχών-
-ένθε και οι ήρωες και της ποιήσεως το στέμμα.
Μα τούτα δω τα τωρινά
μοσχοβολάνε χημικά αρώματα κι όχι γαζία
τα πόδια μας δεν αφήνουν το σχήμα τους
πάνω στην άσφαλτο όπως άλλοτε στο χώμα
και τα παιδιά θρέφονται με γαλα κονσέρβα
κι όχι από βυζί.
Σαν μεγαλώσουν βγάζουν μεροκάματο
στις οθόνες κι όχι στις αλάνες
κι οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν
από βόλια αλλά από κατάθλιψη.
Μπορούμε το λοιπόν να ανιούμε.
Μπορούμε να κατασκευάζουμε στίχους
και να κατασκευάζουμε ενοχές
όπως κατασκευάζουμε παιγνίδια.
Μπορούμε να παραληρούμε
να εθελοτυφλούμε να ματαιωνόμαστε.
Κι οι ποιητές μας κάθονται με κομμένα χέρια
μπρος σ' ένα πληκτρολόγιο. Για τι να μιλήσουν;
Κι ο ουρανός και η γη δυο ξένοι.
Οι τρέντυ ανησυχίες μας δεν επαρκούν
κι η νοσταλγία δεν αποτελεί δικαίωση.
Όμορφα καμώματα έχουν οι ωραίες εποχές.
Και το αίμα αόρατο.
Για τί να μιλήσουμε;
Ο έρωτας έγινε καπρίτσιο.
Ο Θάνατος ένας εξόριστος.
Ο άνθρωπος εξόριστος.
Δεν ξέρουμε.
Και οι τυφλοί συννενοούνται με τα βλέμματα.
Μόνο εμείς δεν μπορούμε να τα πούμε ούτε με χίλιες λέξεις.
Ακούμε την κενότητα του ραδιοφώνου
την παρωδία της τηλεόρασης
την απουσία του λόγου
και ξεχάσαμε να μιλάμε
όπως ξεχάσαμε να περπατάμε
να ρευόμαστε και ν' αγαπάμε.
Από τις λέξεις έμεινε μόνο το κουκούλι τους.
Χρειαζόμαστε περισσότερα διεγερτικά.
Τελικά θα χύνουμε μόνο με το θάνατο.
Τι χρειαζόμαστε αλήθεια;
Το δέντρο της ποιήσεώς μας
μεγάλωσε σαν ένα βουβάλι πόνος.
Πάνω απ' την κοινότοπη μέρα
ακούγονται οι κραυγές μας
μισές κι ανέσωστες
όπως εμείς.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-12-2007