Δεν έχει για όλους παγωνιά

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Καλή Πρωτοχρονιά και ειδικά σε όσους δεν έχουν απόψε στέγη. Σε όσους στάζει η στέγη τους ας δίνει ο θεός κουράγιο. Φυσικά δεν θα είναι online... αλλά είναι μερικά πράγματα στη ζωή που δεν χρειάζονται γραμμές / για τα υπόγεια ας γίνει η αγάπη μας φως.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σ’ ένα κόσμο μαγικό τη λογική δεν αγαπώ μα σαν μαγκούρα την κρατώ
στο δρόμο βρίσκω ένα σοφό μου κλέβει την μαγκούρα.
Λέξη του πήρα μαγική κρύπτη ν’ ανοίξει νοητή
και μες το καθαρό το φως να μπω σα μια φιγούρα.
Σαν του αγγέλου το παιδί κι εγώ φτερά ποθούσα
μόνη σα φύλλο στο κλαρί περίμενα ως τη αυγή δροσιά που λαχταρούσα.
Κι έσταζε πάνω μου η βροχή που ‘ταν η στέγη ανοιχτή
κι έριχνα φως σ’ άσπρο ψωμί και τον Χριστό καλούσα.

Ποιος χόρτασε με της πνοής το άγιο αλφαβητάρι;
Από το ωμέγα ως το Ρ αντίστροφα τώρα μετρώ
από το πι και ως το Α, αρχή γυρεύω στη χαρά
μέσα στο στήθος μου κτυπά σπόρος ν’ ανοίξει αγκομαχά
ζωή που δέθηκε ξανά σε μια νέα εποχή μα ίδια φέρνει λάθη.
Όλα γυρίζουν στην καρδιά μα δεν μπορούν να μπούνε
είναι η πόρτα της κλειστή, ναός που θ’ αναστηλωθεί
μες τη ματιά έχουν το φως δυο παιδιά περνούνε
μ’ ασβέστη θα ασπρίσουνε το πρώτο σκαλοπάτι
μια κοπέλα τον κουβά σηκώνει στο πηγάδι.

Μες την καρδιά μου πώς θα μπω; Το νου πώς θα τον πάψω;
Θα περιμένω τη νυχτιά, να ‘χει λικάκι ξαστεριά
κι όταν γλυκάνει η σιωπή την φλόγα ίσως ανάψω.
Γλυκιά η σιωπή που νίκησε τα πιο σκληρά σκοτάδια
τη μνήμη βρίσκω στο νερό στα πιο βαθιά πηγάδια
που τα φυλά μια Παναγιά για να την κλέψει η μάνα
για να θηλάσει στα κρυφά, να κάνει αθάνατα παιδιά
του ήλιου να ‘χουν τα μαλλιά και του θεού τα χάδια.

Εγώ αλήθεια δε θα πω, μα ούτε κι ένα ψέμα
δίνει το νεύμα προσταγή και δύναμη το αίμα
παίρνει το πνεύμα από τη γη το μυστικό του σπόρου
μα εγώ δανείζω ελλιπώς το βλέμμα απλώς του ενόχου.
Όσα έχει δει αυτή η βροχή που πέρασε τη στέγη
όσα του απόρου η πνοή και του φτωχού του φταίχτη
όσα έχει δει η παγωνιά που σκέπασε τ’ αλάνια
όσα απόψε ξεχαστούν στα ωραία σας τα βράδια.

Δάκρυσε μόνο η Παναγιά για τ’ ουρανού τ’ αλάνια
που είχαν πιει απ’ το νερό απ’ τα βαθιά πηγάδια
μέσα στη νύχτα είναι γυμνός πάντα ο δεξής τους ώμος
τους ντύνει ο άγνωστος θεός, τους ξεγυμνώνει ο χρόνος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-12-2007