Ο γέρος τραγουδιστής

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ο γέρος τραγουδιστής</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ο γέρος τραγουδιστής</b><p>Δημιουργός: jenny<p><i> afieronete sto ipiroti pu me ta tragudia tu iremise tus fovus mu</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Ο  ΓΕΡΟΣ  ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ<br />
                                                                ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ<br />
<br />
Σήμερα τα Φώτα και ο φωτισμός<br />
Η χαρά μεγάλη και ο αγιασμός <br />
Κάτω στον Ιορδάνη το ποταμό<br />
Καθετή κυρά μας η Παναγιά<br />
Όργανο βαστάει. κερί κρατεί<br />
Και τον Αϊ-Γιάννη παρακαλεί.<br />
<br />
     Εφτά και τέταρτο το πρωί ξυπνήσαμε όλοι απότομα. Ο Εγκέλαδος μας επισκέφθηκε ξανά.6,5 Richter.Σηκώθηκα βιαστική και έτρεξα να δώ τι γίνεται στην κλινική. Όλοι ήταν αναστατωμένοι αλλά  ήταν αισιόδοξοι. Είναι και  από τις λίγες φορές που οι σεισμολόγοι, που συνήθως έχουνε διαφορετικές απόψεις για το ίδιο αντικείμενο, συμφωνήσανε ομόφωνα και ήταν καθησυχαστικοί. Ησύχασα όταν άκουσα ότι δεν έχουνε αναφερθεί μεγάλες ζημιές και ότι δεν  θα υπάρχουνε μετασεισμικές δονήσεις. Χάρηκα πολύ επειδή ζούμε σε μία σεισμογόνο περιοχή και έχουμε μάθει να ζούμε με  τον φόβο της ξαφνικής και χωρίς ειδοποίηση εμφάνιση του σεισμού. Ο Εγκέλαδος είναι ένας ανεπιθύμητος επισκέπτης που ποτέ δεν σε ρωτάει. Έρχεται και ξεχνάει να φύγει. Θρονιάζεται και δεν έχεις πώς να τον διώξεις. Οι τραγικές αναμνήσεις από το 5,9 Richter των Αθηνών μας είναι ακόμα νωπές.   <br />
        Ηρέμησα  και προετοιμάστηκα να γυρίσω σπίτι μου. Μπήκα στο βαγόνι και έκατσα κοντά στο παράθυρο. Πίσω μου άκουσα μία  βραχνή φωνή. Ένας υπέργηρος ηπειρώτης τραγουδούσε με δυνατή φωνή τα μοιρολόγια του τόπου του. Συνήθως ,το πρωί ,δεν με ενθουσιάζουν  τέτοιες καλλιτεχνικές εκδηλώσει πουθενά και ιδιαίτερα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Γύρισα και τον κοίταξα. Τα λευκά του γένια και τα ήρεμα γαλανά του μάτια με εμπόδισαν να κάνω οποιοδήποτε σχόλιο. Αυτό που με συνάρπασε ήταν το πόσο καλά συνόδευε τα τραγούδια του με την μικρή ξύλινη φλογέρα  που κρατούσε στα χέρια του. Ο καθιστός παππούς ήταν όμορφος και κυρίως καλλίφωνος. Ο ήχος της φλογέρας έδενε αρμονικά με το τραγούδι του. Τα τραγούδια έβγαιναν ένα πίσω από το άλλο και κανείς στο βαγόνι δεν τον σταμάτησε.  Ο παππούς δεν ζητιάνευε ,γιόρταζε την ημέρα με ένα δικό του όμορφο τρόπο. <br />
   Σε μία στάση ανέβηκαν δύο παιδάκια με τα τρίγωνα για να πούνε τα κάλαντα. Το τραγούδι των Φώτων και του φωτισμού. Όταν είδαν τον παππού αιφνιδιάστηκαν και προετοιμάστηκαν να αλλάξουν βαγόνι. Ο παππούς σταμάτησε και τους παρότρυνε να τα πούνε αλλά να τα πούνε σωστά ,με όλους τους στοίχους. Τα παιδάκια ακολουθήσανε πιστά τις οδηγίες του και ανταμείφτηκαν καλά από τους επιβάτες. Ο επαγγελματισμός του συνέχισε και όταν μπήκε ένα παιδάκι. Είχε τσιριχτή και ενοχλητική φωνή και κρατούσε στα χέρια του ένα τεράστιο ακορντεόν . Το΄΄ γυφτοπούλα στο χαμάμ΄΄  δεν είχε καμία σχέση με την ημέρα και την γιορτή  αλλά μόλις του δώσαμε κάτι τελείωσε γρήγορα. Μετά από λίγο ο ακούραστος αλλά συνάμα και κεφάτος τραγουδιστής , συνέχισε τα δικά του μελαγχολικά παραδοσιακά   τραγούδια. Η κατά τα άλλα μονότονη διαδρομή μου είχε αποκτήσει ομορφιά και χάρη. Έζησα μία μοναδική, όμορφη και συναρπαστική εμπειρία που με ταξίδεψε μακριά από την ανησυχία του σεισμού. Δεν κατάλαβα πότε έφτασα στο προορισμό μου. Κατέβηκα  και πλέον ξύπνησα στην πραγματικότητα. Μετά από ένα σεισμό πάντα υπάρχουν μερικές ορατές και αόρατες ζημιές. Πλέον οι σκέψεις μου στράφηκαν στις πιθανές ζημιές που θα είχα να αντιμετωπίσω σπίτι μου .Η ζωή συνεχίζεται.! <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-01-2008</td><td valign=top></td></table><br />