Η αμαρτία του ανεκπλήρωτου

Δημιουργός: giannisanas

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τότε που αρνήθηκα να γίνω ο υλοτόμος
της αθωότητας της δόξης της νεαρής έφηβης
στις κερασιές της μουσικής
σαν σκοτεινό όνειρο ξαναγυρίζει
σα λειρί πετεινού
ξεπροβάλλει η αντίθετη εκδοχή.
Ναι, θα το ήθελα.
Μα προσέχω ο άθλιος μη πατήσω τα λουλούδια.
Και τότε που το αμάγαλμα
της όμορφης Αφροδίτης και της μελαγχολικής Αθηνάς ξεπρόβαλλε
κι αντίθετα μ' όλες τις εικασίες
ακούμπησε στο βλέμμα μου
μου φάνηκε βαρύς ο δρόμος
και στενό το μονοπάτι που οδηγούσε στη βασιλεία
έτσι ξεκρέμασα τις επιθυμίες μου
ανταλάσσοντας το όνειρο με την τύρβη
με την μικρή ματαιότητα και την ανυπόληπτη ελπίδα.
Και όταν τότε που επανελλειμένα
ζητούσαν τα κορμιά μας να ενωθούν
μια απλή χημική ένωση δηλαδή
στο απύθμενο καλοκαίρι
με ποιά δικαιολογία ο αμείωτος
δε φοβήθηκα την μήνη
τόσων χαλεπών θεών
κι ολόρθος κοίταζα μονάχα
σταματώντας το βήμα μου
που κατέτρωγε το αίμα.
Κι όταν το κορίτσι του Τοξότη ολόλαμπρο
μου χαρίστηκε στη ζέση της φλόγας
ποιά αμαρτία διέπραττα
όταν το εγκατέλλειπα φλεγόμενο
με κάποια φτηνή δικαιολογία;
Και κάποια μικρή που ονειρεύτηκα στην αγκαλιά μου
με το ταίριασμα των βλεμμάτων μας
πως άντεξα και την άφησα στο ακατοίκητο όνειρο;
Καλά θα μου πεις, φόνο διέπραξες;
Θωρρώ ενάντια την ομορφιά κι όλους τους λόγους
κι οι οιμωγές των σκουπιδοτενεκέδων
και τα κρωξίματα των πουλιών
και τα ανεμίσματα του πόθου
κοχλάζουν και φθίνουν
αφήνοντας κατακάθι
το γκρίζο απαρηγόρητο
της έλλειψης.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-01-2008