Μέδουσα Δημιουργός: Δήμητρα Για τον θείο μου Τάκη Ζαμπακίδη που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι 10 χρόνια πριν... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Μέδουσα...
Όλες οι καλές μας στιγμές ως δια μαγείας εξαφανίζονται όταν σε σκέφτομαι
και μένει πάντα εκείνη η τελευταία μας συνάντηση.
Εσύ ξαπλωμένος και αδύναμος σ' ένα κρεβάτι νοσοκομείου να με ρωτάς :
''Φανταζόσουν ποτέ το θείο σου σ' αυτή την κατάσταση;'' και εγώ με ραγισμένη
φωνή να σου λέω ''Σε ποιά κατάσταση;'' μ' ένα δήθεν χαμόγελο στα χείλη.
Κι εκείνη την υπόσχεση που μου ζήτησες να δώσω μα ποτέ δεν την κράτησα
και με πονάει πάντα...
Αναρωτιέμαι πόσο σ' απογοητεύσαμε όταν σε κλείσαμε σε 4 τοίχους και ένα ταβάνι
από λάσπη. Εσύ που ήθελες να γίνεις σκόνη πάνω από τη θάλασσα που τόσο αγαπούσες...
Και θα γινόσουν έλεγες μια μέδουσα να βλέπεις όσους πληγώνουν τον υποβρύχιο
κόσμο και να τους επιτίθεσαι!
Θυμάμαι ένα μεγάλο παλιό αριστοκρατικό σπίτι γεμάτο πίνακες, γλυπτά,
φωτογραφίες και μια από τις μεγαλύτερες συλλογές κογχυλιών της Μεσογείου.
Ένα σπίτι θάλασσα...σαν την ψυχή σου.
Το έχω στο μυαλό μου ακόμα και τώρα μετά από 10 χρόνια που έχω να το δω.
Το γκρεμίσανε, μου είπε ο πατέρας μου. Ίσως να πονούσε λιγότερο αν μου κάρφωνε
κάποιος εκείνο το γνώριμο μαχαίρι που είχες πάντα καλά στερεωμένο στο πόδι σου
όταν έκανες καταδύσεις, ναι εκείνο με τα μυτερά δόντια, παρά να το ακούσω αυτό...
Το σπίτι όμως που έκτισα για σένα μέσα μου και σ' έχω εκεί να κατοικείς μαζί με όσα
αγάπησες και όσα με έκανες και εμένα ν' αγαπήσω δεν μπορεί κανένας να
το γκρεμίσει. Έχει γερά θεμέλια και θα υπάρχει όσο ζω.
Και μετά όταν και εγώ πάψω να υπάρχω ελπίζω αυτοί που αγαπώ
να σεβαστούν αυτή τη φορά τη δική μου επιθυμία...
''Στάχτη στον άνεμο εγώ αυτό που ονειρευόμουν
να σμίγω κάθε λιόγερμα με κύμα κι ουρανό...''
Κάπου εκεί θα συναντηθούμε λοιπόν. Εσύ μια μέδουσα και εγώ ένα ψάρι σκορπιός
με πανέμορφα χρώματα...
Είπες ότι ονειρεύτηκες εκείνη τη νύχτα πως ήσουν καρκινοπαθής.
Μα αγαπημένε μου...δεν ήταν όνειρο...
Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-01-2008 |