Δυο βήματα, δυο λέξεις, δυο κομμάτια

Δημιουργός: poetryf

Ξεγέννησα πολλά παιδιά κι όλα τα αγάπησα το ίδιο γιατί καθένα τους ήταν κομμάτι μου...Τούτο ευθύς εξ αρχής το λάτρεψα, ίσως να είναι ολόκληρο το παζλ...Καλησπέρα και καλό ξημέρωμα!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[/align][align=left][/B][B]"[I]Πολλές φορές δοκίμασα μέσα στην άπλα μιας γητειάς
τον σπόρο να φυτέψω της αγάπης."[/I]

[align=center]Κουλουριασμένα τα όνειρα στα κύματα κοχλάζουν την αλήθεια
πιο μισεμένα από των άνθρωπων τις δόξες,
πιο ξεχασμένα απ'της πνοής τους τη φυγή
και μέσα εκεί βλαστούν οι απαντοχές κι απλώνουν νεύρα
μέσα εκεί γεννιέται ήδη νήπιο ο Παράδεισος
μια άλλη εκδοχή-καινούρια
γι'αυτούς που θέλουν κι επιμένουν να σωθούνε...

Έξω πώς λύσσαξε ο κόσμος να με νιώσει!
Όχι πως θα γευτεί της γαλήνης μου τον πόθο
όχι πως θα αντέξει της αλήθειας μου την όψη
όχι πως θα δεχτεί τον κόσμο τον δικό μου
μα έτσι για δείγμα πως υπάρχει προορισμός,
έτσι για ένδειξη πως τάχα εμείς βαίνουμε και πάμε.
Μετρώ κάθε γιατί σαν ένα βήμα
-ο μόνος τρόπος να πηγαίνω μόνο εμπρός
μα κάθε βήμά μου σκοντάφτει σ'ένα πρέπει
κι εγώ σιχαίνομαι τον καθωσπρεπεισμό.

Να'ναι προνόμιο του νέου Ποιητή η αντίδραση;
Δεν το νομίζω! Έχω στις φλέβες μου μελάνι του Μπωτλαίρ
και στο χαρτί μου σε κρησφύγετα φωλιάζουνε οι λέξεις
σαν τα πουλιά τα αλαργινά που σ'άλλες πολιτείες ερωτεύονται κι αλλού επιστρέφουν
Έχω στη μνήμη μου μια ολάκερη αναβλύζουσα πληγή
ωσάν αυτή που ο Σεφέρης τραγουδούσε στα ταξίδιά του
με τα κατάρτια της ανάγκης του σπασμένα
Έχω σιμά μου το μουρμουρητό μιας περιρρέουσας σελήνης
γι'αυτό μπορώ κι υμνώ όπως κι ο Ρίτσος ακέραιη τη φθορά μέσα στη θλίψη.

Πόσοι στ'αλήθεια Ποιητές της νιότης μου διαβήκαν το κατώφλι
κι ωραίοι ακόμα στέκουν
γιατί ωραία προσεγγίσανε του ωραίου την ουσία!
Κι αν συντυχαίνω λόγια απρόσμενα για'σένα και για'μένα
είναι που όλα αλλάζουνε πλην των ψυχών και του Θεού
γι'αυτό και μένουν ίδια.

Τα ξυλοπάπουτσα που φόρεσε η ζωή μου πάει, λιώσανε
κι όσο κι αν θέλω δεν μπορώ να την ακούσω
Μόνο αφουγκράζομαι χτυπήματα
κάτω απ'τη μέση της ανθρώπινης καρδιάς
κι όσο ρηχά κι αν φανερώνονται τα λόγια
πάντα στη ρίζά τους κουρνιάζει κι εκεί τρέφεται ο πόνος.
Ξυπόλητη τώρα διαβαίνω της ζωής την ανεμόσκαλα
δυο βήματα μόνο και έφτασα
δυο λέξεις ακόμα και στεγνώνει η ανάσα μου...
Άλλωστε ήμουν δυο κομμάτια σε ό,τι ζούσα...


[align=right]Αθανασία Γ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-01-2008