Έρωτος θύμα (μ'όπλο τη ρίμα..) (2)

Δημιουργός: Μανουήλ, Μανώλης Ε. Ζερβουδάκης

Είπες σ΄αφήνω....ποτάμια πίνω...μα δε σε σβήνω....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πάλι πιωμένος ακουμπώ στου καπηλιού τον πάγκο......
διπλοσκοπιά του κάπελα* μέχρι να βγει το φως............... (ταβερνιάρης)
δεν έμαθα στον έρωτα να ξετυλίγω σπάγγο......................
κι έγινα στ΄αγιορείτικο το μπρούσκο αδελφός..................

κάποιας παρέας που περνά μ' αρπάζει το παλάγκο*.....(Σύστημα ανύψωσης)
πέφτει για λίγο μέσα μου ο στεναγμός κρυφός...............
κοροϊδεύω το σεβντά* πως δεν του δίνω φράγκο..........(ερωτικός πόθος)
πως δε γυρίζει μεσ' το νου ο λόγος σου γλυφός...........

μοιάζω στου κουκλοθέατρου το γέρο-σαλτιμπάγκο.....
που στων παιδιών τα βλέμματα περνιέται για σοφός...

Είν' η ταβέρνα γιάτραινα και του καημού καρνάγιο.........
παρηγοριά στην πίκρα μου ο πρώτος ο σκοπός............
με το κρασί στα μέσα μου βαθαίνει το κουράγιο..............
στεγνός μπροστά στα λόγια σου να συνεχίσω πώς;.....

έχει περάσει πια καιρός κι έκανα το τρισάγιο..................
δεν είναι στο ξημέρωμα ο πόνος σου νωπός..................
μα κάθε δρόμος που πατώ με βγάζει στο μουράγιο......
δακρύζω και στο καπηλιό γυρίζω σκυθρωπός...........

μ΄ένα κερί και μια δραχμή παρακαλώ τον Άγιο...............
στο διψασμένο χώμα μου να βγει χαράς καρπός...........

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-01-2008