Άοπλη ποίηση πεζή

Δημιουργός: giannisanas

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ω την τόση ομορφιά που ανθίζει στα παιδικά πρόσωπα ακόμη ασπατάλητη
να υμνήσω
Η τρωγλοδύτισσα μιλιά τα άγια δεν εγγίζει
παραμονεύει την κάθε στιγμή να αφαιμάξει από τον ερωτικό καρπό
μα τα όπλα της λειψά τεμαχίζουν και χαραζουν σύνορα.
Είναι ετούτη η ομορφιά που με σπαράζει
πιοτερο απ' τον πόνο και την ταπείνωση
κι έτσι καταφέρνω να επιζώ.
Κι οι λέξεις εργαλεία θαρρείς
κάτι κάτι να αδράξεις
ένα ανηφόρι να διαβείς
με την λέξη "κόκκινο"
αντί για την πυρά της όρασης.
Κι αναμοχλεύω μέσα μου όλες τις σειρές
κατακρατώ και εποπτεύω
τα ερμητικά κλειστά παράθυρα
χτυπώ με πένες και κοντυλοφόρους
σαν αχτίδες.
Πάντα απ' έξω περιδεής και άοπλος
και τρομαγμένος.
Τη μακρινή σειρά ακολουθώ των ερωτευμένων
ραίνοντας κι εγώ με το φτωχό μου το στυλό
μικρές αισθήσεις αντικείμενες αφές χλωρές εκρήξεις
σπουδάζοντας τη γραμματική των βίων
και πάντα των υπολλειπόμενος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-01-2008