πανω απ' τα ανθρώπινα μέτρα

Δημιουργός: χρήστος

καλημέρα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το κορμί μου σε υπόκλιση κάμπτω
στου αιφνιδίου τη θέα, τ’ αοράτου
στην ιδέα ορρωδώ του θανάτου…
μα στη θέα της ζωής ανακάμπτω

[I]και περνώντας τα’ ανθρώπινα μέτρα
σε ποτίζω αθανάτων γαλήνη
σε κερνώ μιαν ατόφια σελήνη
κεκλεισμένη ψυχή μου στην πέτρα [/I]

το φλοιό του μαρμάρου ως ρηγνύω
εισχωρώντας στο διάβα του χρόνου
με χαράζουν χαράγματα πόνου
μα δεν παύω να ζω και να ελπίζω

[I]και περνώντας τα ανθρώπινα μέτρα
σε οδηγώ σε αθέατες θεάσεις
σε δρυμούς, σε λιβάδια, σ’ οάσεις
κεκλεισμένη ψυχή μου στην πέτρα [/I]

κι όσο ακούγεται ο ήχος της φλέβας
θα ζητώ απ’ τη ζωή κάτι ακόμη
μα οφείλω κι εγώ μια συγνώμη:
που δεν έδειξα όσο έπρεπε σέβας

[I]που περνώντας τα’ ανθρώπινα μέτρα
μ’ ίσως έπαρση κι υπεροψία
στο μυαλό μου έκανα νεκροψία
κι έκλεισα την ψυχή μου στην πέτρα [/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-01-2008