Η μαχαιριά

Δημιουργός: Αγνή

...πύρινες γλώσσες...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μέσα στο ημερολόγιο, του είπα σ' αγαπώ
Κι αφού το εκμυστηρεύτηκα, το γέμισα με αστέρια
Το άρωμα απ' το σώμα του, χρονών εικοσιδυό
Σ' ένα βαμμένο τίσερτ του, μου πότισε τα χέρια.

Θεέ μου αν την έβλεπες την νέγρα την κυρά
Στο Άμστερνταμ που μέναμε στη θλιβερή οδό της
Τα μάτια της που υγραίνονταν γιά τα χρυσά μαλλιά
Στην πλάτη του όταν φεύγαμε, χάϊδεψε τον σταυρό της.

Θυμάμαι στο ποδήλατο που με είχε αγκαλιά
Και τον φιλούσα ανάποδα, μέσα στην λεωφόρο
Αλλοίμονο, δεν σκέφτηκα ποτέ μου ούτε σταλιά
Μιά κόρη που ίσως μ' έχανε πριν νά 'λθει ασθενοφόρο.

Πόσες φορές δεν ντρέπομαι, μόνο σαν το σκεφτώ
Πώς λιώνω μες στα μπράτσα του, λέω πως είν' δικός μου
Μα όχι αυτή την έκφραση που θά 'θελε να πω
Στα χρόνια αυτός ο άγγελος, μπορούσε νά 'ναι γιός μου.

Θεέ μου, δεν θα το άντεχα να φύγω μακριά
Αύριο ίσως γίνει, αύριο ίσως να με σκοτώσεις
Τι έχεις χαράξει πάνω μου, πώς καίει η μαχαιριά
Πώς θά 'ναι δίχως το άρωμα του αγγέλου όταν νυχτώσεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-12-2004