Βγες στο μπαλκόνι να δείς Δημιουργός: candy-candy, Χριστιάννα Δεν ξέρω γιατί... ειλικρινά δεν ξέρω... μα στη Νικόλ τ'αφιερώνω... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info [font=comic sans ms]Κοίτα έξω απ’το δικό σου παραθύρι
Περάσανε οι ώρες κι η νύχτα ήρθε να γύρει
Βλέπεις τ’ολόγιομο το φεγγάρι που απορεί;
Κοιτά από ψηλά τον κόσμο μας και μάς παρατηρεί…
Μας βλέπει να αγαπιόμαστε κι όλα καλά περνάνε
Και ψάχνει ύστερα να βρει ξάφνου γιατί πονάμε
Κοιτάζει ζευγάρια πιασμένα από το χέρι
Που αν το αύριο τα βρει μαζί κανείς μας δεν το ξέρει…
Αναρωτιέται γιατί ναι οι άνθρωπο τόσο αστείοι
Που χωρίζουνε κοινές ζωές λόγοι τόσο γελοίοι
Σκέφτεται τι να φταίει που νιώθουνε μονάχοι
Που χάνουν ότι έζησαν και γίνονται πια βράχοι…
Το βλέπεις το φεγγάρι; Νιώθει κι εκείνο τόσο μόνο
Για τα αστεράκι π’αγαπά χάθηκε μες το χρόνο….
Μας νιώθει η πανσέληνος, πονά όταν πονούμε
Κι εύχεται αποβραδίς πάλι μη πληγωθούμε…
Έχει περάσει ολόγιομο από χιλιάδες μέρη
Έχει κοιτάξει τόπους που ο νους μας δεν τους ξέρει
Έχει διασχίσει θάλασσες, λόφους, βουνά, ποτάμια
Κι έχει κρυφτεί με την αυγή πίσω από καλάμια…
Κι όμως ακόμα σκέφτεται για εμείς να πονούμε
Κι ήρθε στο παραθύρι μου και λόγο θε να βρούμε…
[B]«Οι άνθρωποι φεγγάρι μου δεν ξέρουνε τι έχουν
Όταν δε, νιώθουνε πολλά άσκοπα φεύγουν και τρέχουν
Τους βλέπεις; Μένουν μόνοι τους… κι ύστερα σιγοκλαίνε
Πως η ζωή είναι άδικη στους εαυτούς τους λένε…
Μα φεγγαράκι μου λαμπρό δεν φταίει κανένας άλλος
Εμείς χάνουμε εκείνους π’αγαπάμε κι είναι καημός μεγάλος
Είναι ένα βάσανο πικρό που εύκολα δε ξεχνιέται
Είναι λουλούδι ξέχωρο που στην καρδιά γεννιέται…»
Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-01-2008 |