Ο Δέκαρχος (μέρος ένατο)

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ο Δέκαρχος (μέρος ένατο)</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ο Δέκαρχος (μέρος ένατο)</b><p>Δημιουργός: marakos1948, <i>Μάριος</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Όμως ο φθόνος ,σύντροφος ανθρώπων δολερών και χωρίς ηθικούς φραγμούς,στέρησε την ολοκλήρωση της χαράς από τους Ελληνες νικητές.Ο ύπουλος και φθονερός Λεντίνος, βλέποντας την Πουλχερία  ν αγκαλιάζει τον Ερωδιό ..αφρίζοντας στην κυριολεξία απο ζήλεια ,δεν συγκρατήθηκε και όρμησε μαινόμενος στον Πλίνιο ,καρφώνοντας του στην πλάτη ένα στιλέτο  πουχε κρυμμένο κάτω απ τον μανδύα του  ¨¨θα με ξοφλήσεις στον Αδη  δούλε¨¨κραύγασε  κάτω από τις έντονες αποδοκιμασίες του κόσμου.<br />
Τότε ο μουγγός που μόλις είχε παραλάβει το ξύλινο σπαθί από τον Καίσαρα,διαβατήριο για την λευτεριά, χίμηξε βγάζοντας άναρθρες κραυγές κατά πάνω του.<br />
Παρά τις μαχαιριές που του κατάφερε στην κοιλιά ο Λεντίνος ,εκείνος κατόρθωσε να τον παρασύρει προς την άκρη του τοιχίου ..<br />
Τα δύο σώματα  θανάσιμα αγκαλιασμένα και παλεύοντας έπεσαν στο κενό,δημιουργώντας  ένα μεγάλο πίδακα  νερού στο σημείο που κατάληξαν.<br />
Ακόμα κι όταν οι κροκόδειλοι έσπευσαν  να τους διαμελίσουν, δυσκολευτήκαν  από το  σφιχταγκαλιασμα τους.<br />
Το μένος και των δύο συνεχίστηκε ακόμα και ,μέχρι να χαθούνε κάτω απ το νερό.<br />
Ομως τα τραγικά συμβάντα  δεν έμελε νάχουν τελειωμό,καθώς ο υπασπιστής του αυτοκράτορα και φίλος του Λεντίνου,Γάιος Μαρκέλλος  αρπάζοντας ένα ακόντιο(pilum) από ένα Πραιτωριανό φρουρό που στεκόταν δίπλα του,το εξακόντισε εναντίον των μαζεμένων μονομάχων που βρίσκονταν πάνω απ το πεσμένο σώμα του Πλίνιου.<br />
Στην φονική πορεία του  βρέθηκε  η όμορφη Πουλχερία αλλά λίγο πριν διαπεράσει την τρυφερή της σάρκα φρόντισε ο αγαπημένος της να γίνει η άσπίδα της με το δικό του σώμα .Ο κόσμος όρθιος άρχισε να γιουχαίζει,ενώ ο Καίσαρας με κατεβασμένο το κεφάλι αποχωρούσε άρον άρον με την κάλυψη της φρουράς του.Ολοι μαζεύτηκαν πλέον πάνω απ τον πεσμένο Ερωδιό που ψυχορραγούσε.<br />
Εκείνος ζήτησε με νεύμα ,τον φίλο του Δευκαλίωνα,για κάτι το σημαντικό που ήθελε να του πεί. Κάτι που αφορούσε την αγαπημένη του και όχι μόνο .<br />
Εκείνος γονάτισε με σεβασμό δίπλα του και του ανασήκωσε το κεφάλι,ενώ  η Πουλχερία του κρατούσε τα χέρια ,που ακόμα έσφιγγαν με ζωντάνια το ξύλινο σύμβολο της λευτεριάς του.¨¨Πάρε τους και φύγετε μακριά…¨¨είπε βγάζοντας αίμα και βλέννα από το στόμα¨¨…φρόντισε την Πουλχερία και το αγέννητο παιδί μας¨¨.<br />
,Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια του γενναίου Δέκαρχου.Κατόπιν  η ματιά του στράφηκε προς τον ουρανό.Εκεί που φωλιάζει ο άνεμος,εκεί που γεννιέται η βροχή,εκεί που πετάει η ψυχή.<br />
<br />
συνεχίζεται<br />
<br />
marakos<br />
<br />
προηγούμενο επεισοδιο<br />
<br />
http://stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=66433<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-02-2008</td><td valign=top></td></table><br />