Αξίωση και δεν

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Σκέψεις που κλωτσάνε μέσα μου καιρό... δεν είμαι σίγουρη αν κάνει νόημα... δεν είμαι σίγουρη καν αν νόημα υπάρχει

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σάρκα μου, στάθηκες ποτέ εμπόδιο
στη σμίξη, αυτών
που με μανία πολεμήσανε
οι ίδιοι να μη γίνουν
εκδικητές αυτών που τους κατέστρεψαν

Εγώ, θα μένεις πάντα αστήρικτο
γιατί
ποιος να παραμερίσει
στα θέλω του άλλου
σαν βαυκαλίζεται πως αγαπά
ενώ τα πάθη τον σαρώνουν
στην αφή ενός περαστικού δέλεαρ

Δράματα θερινά
ύπουλα μεταστρέφουν την επιθυμία
σε πόθο ανεκπλήρωτο
Και τρέχει η στεριά να συνετίσει τη θάλασσα
που πλανεύεται και οξειδώνει τις μνήμες
Κριτής των πάντων η ανάγκη
Κι η απώλεια, ονειρικά πλανεμένη
ανάγκη κι αυτή

Ατιμάζω τη σκέψη μου
εκδικητικά προς τα μένα
Με τη φιλεύσπλαχνη ροπή μου
στην πλευρά του καλού –τι σχετικές οι έννοιες–
μα ο άνθρωπος, τρέφει το κακό
ωσότου να γιγαντωθεί
και να τον αφανίσει

Υποκρισία

Ποιάς ροπής δίλημμα, ποια γέννα νοσηρή
ανέθρεψε μια τόσο σθεναρή συνήθεια
να σεργιανάει στις ανθρώπινες σχέσεις
να τις αδειάζει από περίσσεια, από συνέχειες
από τη δύναμη του ενθουσιασμού
Ρουφήχτρα το πλησιέστερο
ποτέ δε στερεύει

Κι όταν του κυνισμού ο ιστός
σκεπάσει τα χρωματιστά φθινόπωρα
στου υμεναίου τ’ αραξοβόλι
φυλλορροεί ο νους σε άλλα, πρόσφορα εδάφη
Κι ο λόγος, ψόγος

Κάνοντας την έκπληκτη λοιπόν
–αγαπημένη μου συνήθεια–
θ’ ανακαλύψω απ’ την αρχή
το “σ’ αγαπώ” και το “σε δέχομαι”,
τι να σημαίνει
Μέχρις αποδείξεως του απευκταίου
Μέχρι την άκρη ενός τίποτα
που τόσο υπερασπίστηκα
Μέχρι την έσχατη κεραία του νοήματος
που δεν υπάρχει
Μα άρχει

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-02-2008