Άνιση μάχη / Αστείρευτος λυγμός

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Καλημέρα σας... - στη δουλειά -

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Άνιση μάχη...

Όσο περνάει ο καιρός.. τόσο με πείθει
Πως αγριεύω την ζωή μου μοναχή
Πως κρύβω μόνη μου τον ήλιο.. για να δύσει
Να πάψει πια να βασανίζει το κορμί...

Εγώ γεννήθηκα γυμνή.. μες στα σκοτάδια
Το μαύρο θήλασα σε στήθη ζοφερά
Ποτέ δεν γεύθηκα τ' ανθρώπινα τα χάδια
Κι όλοι με σκέπαζαν με όνειρα νεκρά...

Ξυπόλητη διδάχθηκα να περπατάω
Δίχως στηρίγματα κρατήθηκα ορθή
Ποτέ δεν είπα : "Τώρα πια τα παρατάω !"
Κι αντιμετώπιζα τους φόβους με σπαθί...

Όμως στους γύρω μου παράταιρη φαινόμουν
Σαν τα καλούπια τους μου πέφτανε στενά
Όταν καθόντουσαν εκείνοι.. σηκωνόμουν
Και τα κομμένα μου μεγάλωνα φτερά...

Πες μου λοιπόν.. σε ποιά πατρίδα να χωρέσω
Όταν η γη μου είναι μόνο μια ψυχή ;
Σε έναν πόλεμο χαμένο.. πώς να πέσω ;
Άνιση μάχη.. πώς ν' αντέξει το κορμί ;...


7-2-2008


-------------------------------------------------------------
Αστείρευτος λυγμός...

Άλλη μια μέρα στο παράθυρο δακρύζει
Τρέχουν στα μάτια της ποτάμια σιωπηλά
Ένας σου πόθος απ' το σώμα αναβλύζει
Και η ψυχή μου στο κενό κατρακυλά...

Άλλη μια άβυσσος στα πόδια μου ανοίγει
Πόσο φοβάμαι πια τα βάθη να μετρώ
Είν' η ζωή για μας τους δύο τόσο λίγη
Και να προφτάσω την αγάπη δεν μπορώ...

Άλλη μια νύχτα κάθε φλόγα μου θα σβήσει
Και σαν τυφλή μέσα στους δρόμους θα γυρνώ
Η απουσία σου κι απόψε θα μ' ωθήσει
Να υποκύψω σ' έναν έρωτα φτηνό...

Άλλη μια πέτρινη φωνή θα με τσακίσει
Παραμιλώντας στο δικό σου σπαραγμό
Πριν γεννηθώ η μοίρα μου μ' είχε μισήσει
Και μ' έταξε σ' έναν αστείρευτο λυγμό...



7-2-2008

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-02-2008