Χωρισμός

Δημιουργός: Mersina

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μόλις γύρισες μαύρη η ψυχή σου,
βρήκες το γράμμα όχι άλλο κλάμα.
Δεν θέλω να κλαις ξέρω δεν φταις.
Δεν το πιστεύεις πως μέχρι χθες,
Ήσουν η ζωή μο, μοναδική πνοή μου.

Το ξέρω θα ανθίσεις
μέσα απ’ τις στάχτες σου
και πάλι θα αναβλύσεις
μην με μισήσεις μην με μισήσεις.

Το γράμμα κρατάς τους τείχους κοιτάς,
είναι όλα χθες τον εαυτό σου ρωτάς
μην τον ρωτάς, μην τον πονάς.
θέλω να γελάσεις διαβάζοντας πως μέχρι χθες
δικός σου ήμουνα χωρίς αιχμές.
Οι δυο όταν είμαστε, το σύμπαν αγγίζεται
και εγώ μπορώ να ονειρεύομαι μπορώ
και το αύριο να παραδέχομαι μπορώ.
Μα μες στον κόσμο σου εσύ όταν βρίσκεσαι,
εγώ μετέωρη ψυχή που δεν χωρώ,
Χειμωνιάτικη ηλιαχτίδα που σπάει στο νερό
και με το μυαλό μου μακριά σου πετώ
Δεν ανήκω εδώ.

Το ξέρω θα ανθίσεις
μέσα απ’ τις στάχτες σου
και πάλι θα αναδυσεις,
αγριολούλουδο στη γη
μην με μισήσεις μην με μισήσεις.

"Τα γράμματα είναι πληγές που δεν κλείνουν
περίμενε να δεις τα λόγια τι λύνουν".
Ο εαυτός μου φονιάς της ψυχής μου φωνάζει "που πας,
δεν λύνεται έτσι ένας δεσμός στάσου που πας
δεν λύνεται έτσι ένας δεσμός, μην γίνεις σκοτάδι μείνε φως".
Το χέρι μου μαχαίρι πληγώνει, ματώνει σ’ αφήνει γυμνό,
την σάρκα σου αφηνει στο κρύο το τσουχτερό.
η απόφαση μου Ζώη αιώνιας νοσταλγίας με βάρος ψυχής
με φόβο εκδίκησης με δίδαγμα πύρινο και φαύλο της ζωής.
που σ αφήνει στο κενό κι υστερα τιποτα απολυτο κενο.

Το ξέρω θα ανθίσεις
μέσα απ’ τις στάχτες σου
και πάλι θα χιμήξεις τον ουρανό να αγγίξεις.
μην με μισήσεις μην με μισήσεις
μα δεν θα αντέξω, θα με διαλυσεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-02-2008