θα'ναι αργά

Δημιουργός: simela, ΝΙΚΟΛΑΙΔΟΥ ΜΕΛΙΝΑ

γιατί για όλους κάποτε οι Άνοιξες τελειώνουν...και τότε ψάχνουν το κάτι το δικό τους..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είχες στο σπίτι σου ανθόκηπο, θυμάμαι
κι έμοιαζ' η αυλή σου με στέκι των πουλιών
που λίγο-λίγο σού' κλεβαν των λουλουδιών τη γύρη
αυτή που πάντα κέρναγες στη γλύκα των φιλιών.

Κι είχαν να λεν' οι μέλισσες για το δικό σου νέκταρ
και ρούφαγαν και μέθαγαν, δε χόρταιναν χυμούς
κι εσύ κοκορευόσουνα πως είχες στην αυλή σου
του κόσμου που υπάρχουνε τους πι'όμορφους ανθούς.

Μα ξέχασες-κάποια στιγμή- οι ακτίνες ξεθωριάζουν
χρώμα δεν έχει ο κήπος σου, δεν έρχονται πουλιά
γέρνουν τα ροδοπέταλα στο χώμα και προσμένουν
μήπως φανεί ο ήλιος τους κι ανθίσουνε ξανά.

Κι εγώ κρινάκι σπάνιο, άνθιζα τους χειμώνες
μήπως και με προσέξεις, μήπως με λυπηθείς
μάταια όμως ήλπιζα,ποτέ σου δεν με είδες
βλέπεις, καθόμουν φρόνιμα στην άκρη της αυλής.

Θα έρθει κάποια Άνοιξη που δε θα βρεις λουλούδι
κι ούτε πουλί θα κελαηδά μεσ' τον ανθόκηπό σου
τότε θα ψάξεις να με βρεις, μα θα΄ναι αργά για΄σένα
γιατί ποτέ οι ρίζες μου δεν ήπιαν το νερό σου...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-02-2008