Το κύμα του Βαρδάρη

Δημιουργός: Λύχνος του Αλλαδίνου

10 Φλεβάρη του 1975...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=VERDANA][B] 33 χρόνια από τότε που μας άφησε ο Νικόλας...Πολλοί δεν ζούσαμε τότε και πολλοί ήμασταν πιτσιρίκια...Χρόνια μετά όμως τον ανακαλύψαμε και αγαπήσαμε την ποίηση μέσα από αυτόν...Αυτόν που ήθελε να μείνει ιδανικός και ανάξιος εραστής...και έτσι έμεινε μέσα μας...

Στη μνήμη του.


Το πλοίο σφύριξε και ευθύς αμέσως φεύγει
Μεσ’ του πελάγου το άγριο κύμα να μας πάει,
Ο καπετάνιος μεσ’ τα μάτια μας κοιτάει,
Και του αγνώστου η προσμονή μας κυριεύει.

Στη γέφυρα, ο καμαρότος ζητάει τσιγάρο
Και εγώ του δίνω απ’ τον καπνό μου λίγο στο χέρι,
Όταν θα φτάσουμε μου λέει στο Αλγέρι,
Θα δεις το κύμα να αγκαλιάζει ένα φάρο.

Μαΐστρος φύσηξε και βγήκανε μποφόρια
Και το ποστάλι μας τη θάλασσα οργώνει,
Κι όπως το κύμα τα πλευρά μας μαστιγώνει,
Μεσ΄ την ψυχή μου φώλιασε μια στεναχώρια.

«Της άγριας θάλασσας το κύμα, μη φοβάσαι
Είναι τα λόγια της όταν λίγο θυμώνει,
Μα τα ξεχνάει όταν πάλι ξημερώνει,
Και σ’ αγκαλιάζει το πρωί όταν κοιμάσαι»

Τα λόγια ετούτα, βρήκα στην πλώρη σκαλισμένα
Απ΄ το μαχαίρι του Νικόλα του μαρκόνη,
που κάθε βράδυ την ψυχούλα του λυτρώνει
ακούγοντας τα λόγια του τραγουδισμένα…

Άγκυρα ρίξαμε στο Πόρτο και είμαστε έξω
Και οι ναύτες τρέχουν στη στεριά να τους καλμάρει
Μα εγώ αγάπησα το κύμα του Βαρδάρη
Και στην αγκάλη του ξανά θέλω να τρέξω…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-02-2008