Ορειβάτης

Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος

Όπερα σε τρεις πράξεις (διαζυγίου), Έργο 23 για mezzo-soprano, tenoro, χορωδία και ορχήστρα (που εκτελεί το γαμήλιο εμβατήριο του Mendelssohn από το "Όνειρο θερινής νυχτός")

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][I][B]Ορειβάτης

~~~[/B]

Tenoro: [B][ Αν είχα στην καρδιά μου δυο Μαρίες
τη μία θα την έδινα στο Χάρο να την πάρει
παρά να ζω με ψέμα κι εικασίες

καλύτερα χαρμάνι σέρτικο
η ζωή να με φουμάρει

τη μέρα που γιορτάζει ο έρωτας, θα λείψω
μπορείς να ‘χεις την πόρτα σου ανοιγμένη
όλο και κάποιος τρυφερός μα ευκατάστατος
διαβάτης, θα περάσει το κατώφλι

τις σκάλες από μάρμαρο θ’ ανέβει
για να πάρει ένα φιλί

μ’ αυτός, δε θα σου φέρνει δώρα κι υποσχέσεις
θα ‘χει στην πλάτη δυο φτερά αγγέλου ψεύτικα
μαργαριτάρια απ’ άκρη ως άκρη στο κεφάλι

αυτός, δε θα ‘ναι ένα πέτσινο κομμάτι απ’ τη ζωή
για να τον σκίσεις σα χαρτόνι

τα ποιήματα, δε δώσανε τροφή στον έρωτά μου
αντίθετα τον σχόλασαν νωρίς
μήτε και τη ζωή μου έφτιαξαν να τρέχω

κόπιασα τόσο για να βρω ένα κορμί για ν’ ακουμπήσω
κι από τις μακριές κοτσίδες του, ορειβάτης
να πιαστώ, να κρατηθώ

μου είπανε, πως όταν αγαπά μία Μαρία
βαδίζει σαν θαυματουργή, καινούργια Παναγία
παρθένα τη νομίζουν όλοι
πάνω στο εκκλησάκι του Προφήτη-Ηλία

μα βάζει μες στα σκέλια της του κόσμου την πικρία
κι έτσι γεννά το κλάμα, με τον κρίνο

κι εγώ μικρός Χριστός, που πλέον χάθηκα
αντί να δώσω την ψυχή της να την πάρει ο Χάρος
έδωσα όλο μου το είναι μες στα χέρια της
κι απέθανα, προτού προλάβω να τη δω μητέρα ]

~~~[/B]

Mezzo-soprano: [B][ Είχα μι’ αγάπη και την έχασα εν’ απόγευμα
καθώς τα μάτια του, σεμνότυφα κοιτούσα
ήταν μονάχα δυο με τρία δευτερόλεπτα
προτού τα δάκρυα να πνίξουνε τα μάτια μου
και το κορμί, να μη γνωρίζω που οδηγούσα

σε τι ωφέλησε, μου λέτε, η στεναχώρια μου
αφού ο ένας απαρνήθηκε τον άλλο;
κι ενώ γλυκόλογα του έρωτα ανταλλάσσαμε
ξάφνου εν’ αντίο, πως υψώθηκε μεγάλο!

που να τα βάλω όλα αυτά τα συναισθήματα
δε βρίσκουν χώρο μες στο σώμα να φωλιάσουν
κι ο ουρανός που ‘χε γεμίσει από συνθήματα
μ’ αυτά τα σύννεφα, ειν’ έτοιμα να κλάψουν

να μη λυγίσεις σου ζητώ, να μη λυγίσεις εαυτέ μου
γίνε αναίσθητος, απάνθρωπος, κακός, εγωιστής
οι άλλοι φταίξανε μονάχα, ουρανέ μου
γι’ αυτό τ’ αστέρια σου θ' αρπάξω σα ληστής

κι όταν θα βρω το τρυφερό τριαντάφυλλό μου
θα το κλειδώσω σε μια γέρικη αγκαλιά
να ‘ναι ο,τι έψαχνα στον κόσμο το δικό μου
ν’ ανθίζει όνειρα τα ωραία πρωινά ]

~~~[/B]

Chorus: [B][ Ο Καρυωτάκης γέλαγε, με το μισό του πρόσωπο
κι ο Ρίτσος χαμογέλαγε σαν έρχονταν οι μπάτσοι
γιατί στους ποιητές, χαρίστηκε μια μάχη
που πρέπει να κερδίσουνε, γαλήνη για να βρουν ][/B]


George Gloup[/I][/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-02-2008