Ο ξύλινος καθρέφτης

Δημιουργός: poetryf

Εγώ δίνω, εσύ παίρνεις... Εσύ δίνεις , εγώ παίρνω... Πόσο ωφέλιμο είναι για ‘μας το «δούναι και λαβείν»! Λες κι είναι ανθρώπινο στην τέφρά του... Αφιερωμένο!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B][color=purple] [align=center]Δειλά κι απόψε τύλιξα της νιότης το γυμνό λαιμό

με ένα φουλάρι σκοτεινό, βαθύ και μαύρο

λες και λιτάνευα τους οίστρους κάθε νύχτας με’σε στίχους
λες και γεννούσα με’σε λέξεις την αχόρταγη ψυχή μου

Και γύρω ευώδιαζαν τα ατέρμονα ταξίδια
γύρω ριγούσαν οι στιγμές- τα ματισμένα μου κουπιά
πλέον σπασμένα

Μόλο που έμεινα μετέωρη κι αβέβαιη ως πάντα
μέσα στο κοίταγμα ενός ξύλινου καθρέφτη

Εκεί που μάντευαν οι μάγοι τη φωτιά
στήνοντας κάτοπτρα στης ίριδας τα τόξα

Εκεί που ακόμα η θάλασσα διψούσε
μια μονάκριβη σταγόνα με το όνομα της γνώσης
Εκεί που οι βράχοι κόχλαζαν τις λησμονιές με αρμύρα

’Κει
που τα πάντα ενδύονταν το πέπλο της σιωπής

Ω, δεν είναι πράγματι για απόψε ετούτο το φεγγάρι
δεν είναι ετούτη η ζωή που με πονά!

Βγάζω κι απόψε από πάνω μου της νύχτας το φουλάρι
κι είμαι σαν φάρος που άναψε κόντρα στα σκοτεινά!


[align=right]
Αθανασία Γ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-02-2008