κοινωνία ποιήσεως iii

Δημιουργός: χρήστος

καλημέρα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ξέρεις, αγαπημένε μου άγνωστε αναγνώστη
πολλές φορές εκπλήσσομαι κι ο ίδιος από τη δύναμή μου
ποιητική αδεία να οραματίζομαι το αδύνατο
κι αυτό το αισθάνομαι συχνά, κάθε που αφήνω
την φαντασία μου ελεύθερη να καλπάσει
σε λόφους τάχα και βουνά κι απότομες χαράδρες
φέρνοντας μοναχά με τα όργανα
μιας αοράτου οράσεως, μπροστά μου
εικόνες τόσο χιμαιρικές, τόσο άπιαστες
αλλά και τόσο οικείες
σ’ όλους όσους ονειρεύονται,
σ’ όλους όσους ζουν πέρα από τη χώρα του εδώ
όπως εγώ κι όπως κι εσύ άλλωστε.

κι έτσι καμιά φορά
αγαπημένε μου άγνωστε αναγνώστη
σε ώρες μεταμεσονύχτιες , συνήθως,
που όλα ησυχάζουν εδώ στον κόσμο των θνητών
κι οι αυταπάτες αποσύρονται, κατάκοπες
στην αγκαλιά του ύπνου
-γιατί όπως ίσως δεν φαντάζεσαι, κι οι αυταπάτες
έχουν ανάγκη ανάπαυσης-
το σαλόνι μου μετατρέπεται σε εξαίσιο τσίρκο.
απάνω στα φωτιστικά μου ακροβατούν
σαλτάροντας ανάλαφρα από το ένα στο άλλο
κάτι γαλάζια απόκοσμα πιθήκια
γελώντας και βυζαίνοντας το δάχτυλό τους,
και τα ψηλά ποτήρια του κρασιού μες στη βιτρίνα
έτσι ως στέκονται στο ένα τους πόδι
πειθαρχικά βαλμένα σε σειρά
-πάντοτε μου άρεσε η στοίχισις κι η τάξις
στα πράγματά μου αλλά και στη ζωή μου-
μοιάζουν με ολόλευκα πανύψηλα λελέκια
που κρώζουν προσκαλώντας ερωτικά το ταίρι τους…
ίσως εσύ τώρα να γελάς ή και να σκέφτεσαι
πως λίγο απέχω από την τρέλα
όμως εγώ, βράδια πολλά έχω αφεθεί
στις μουσικές παρόμοιων παραστάσεων
δίχως να νιώθω ενοχές….

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-02-2008