Στο ποτάμι του χρόνου

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Για την ΑΕ-ΕΠΕ και τη Μαργαρίτα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Παράπονο
Αυτό είναι τελικά το βάρος μου;
Προκλητικά να συσσωρεύει νύχτα
που συνήθως αγαπώ, μα κάποτε την τρέμω
όταν η έλλειψη ορίζοντα στενεύει το άπειρο
Με φως, κουλουριασμένο μέσα μου παλεύω
την πίκρα, την πίκρα, την πίκρα

Να ‘τανε μια φωνή γλυκειά
αυτή την πάχνη να σηκώσει από τα μάτια μου
δεν αντέχω λύπηση
Μου φωνάζεις από μέσα εσύ, ψυχή
–ριγώ στα ομόριζα του ψύχους–
και σε διώχνω με μια κίνηση προς τα πίσω
Γιατί πίσω εγώ κι όχι εσύ αμετακίνητε άνθρωπε;

Μωρού παιδιού πατούσα κι αν γεννιέται
σκληραίνει τόσο εύκολα ο έρωτας
Σε φίλησα πρίγκιπα, καρδιά να ορίζεις
και πιο βάτραχος ξύπνησες, μες την εξουσία
που σου δόθηκε αυτόβουλα
Παρακμάζουμε τα αισθήματα, και μας φταίει
η βροχή και η ψύχρα. Οι μέσα μας βοριάδες

Δεν είναι που κουράστηκα. Αλήθεια
Στα όνειρα μου τύχανε επιπλοκές
-κόσμου μεσοσπονδύλιου-
και μια παράλυση εξίσου παρατακτική
των άλλων αναπηρικών οργάνων

Μένεις ακόμα, λίγο εσύ και λίγο άλλος
μα όταν θα τελειώσω την ανάγνωση
του μέσα προς το έξω - έξω
θα πάψεις κατ’ εξακολούθηση ν’ αναρωτιέσαι
πως είναι δυνατόν, να νοιώθω “αδύνατον”


Μη θαρρείς μοιρολόγια πως βάφω τα σύννεφα
Τη ζωή μου ρυάκι κυλάω στο ποτάμι του χρόνου

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-02-2008