Θεατής / Ρότα χωρίς επιστροφή

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Καλημέρα σας...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θεατής...

Χέρι - χέρι περπατούν τα ζευγαράκια
Αψηφώντας και τον άγριο χιονιά
Ξαποσταίνουνε για λίγο στα παγκάκια
Κι αγκαλιάζονται στους δρόμους φλογερά...

Ψάχνουν ένα καπνισμένο ταβερνείο
Να μεθύσουνε με κόκκινο κρασί
Μες στο τζάκι καψαλίζουνε το κρύο
Και γιορτάζουνε κι απόψε το "μαζί"...

Παίρνουν ύστερα και πάλι τα στενά
Ξαναμμένοι απ' το πάθος.. να χορέψουν
Με μπουζούκια, μπαγλαμάδες και τζουρά
Την αγάπη στην καρδιά τους να θεριέψουν...

Χορτασμένοι το ξημέρωμα κινούν
Αγκαλιά να κοιμηθούνε στη φωλιά τους
Μες στον έρωτα γυμνοί να βυθιστούν
Ν' ανταλλάσουνε με πάθος τα φιλιά τους...
...
Κι εσύ στέκεσαι κι απόψε θεατής
Σ' ένα έργο που φοβήθηκες να παίξεις
Μοναχά να προσποιείσαι ότι ζεις
Και στηρίγματα να ψάχνεις για ν' αντέξεις...
...
Ίσως νά 'ναι κι η σωστή επιλογή
Τι χαρίζει στο κορμί μακροζωία
Μα με ψέματα δεν τρέφεται η ψυχή
Θέλει τόλμη κι αρετή η Αθανασία...


18-2-2008
------------------------------------------------------------------

Ρότα χωρίς επιστροφή...

Τίποτε πια δεν ημερεύει
Το σπαραγμένο μου κορμί
Κάθε βραδιά μου λιγοστεύει
Το οξυγόνο στην ψυχή...

Τίποτε πια δεν με κερδίζει
Έχω ξεχάσει να γελώ
Μοιάζω με κύμα που αφρίζει
Γιατί του κλέψαν το γυαλό...

Τίποτε πια δεν περιμένω
Μόνο ένα τέλος να με βρει
Βαρέθηκα πια να διαβαίνω
Σε μια τυφλή διαδρομή...

Τίποτε πια να μην μου τάξεις
Ξέρεις καλά πως δεν μπορείς
Τη λογική σου να αλλάξεις
Και να κινήσεις να με βρεις...

Τίποτε πια δεν σου ζητάω
Μόνο μια στάλα ζεστασιά
Κρυώνω μόνη.. στη σκισμένη
Της απουσίας φορεσιά...
...
Τίποτε πια απ' τ' αγαθά τους
Να μου χαρίσουν δεν ποθώ
Αυτοί φοράνε τα καλά τους
Κι εγώ τη ζήση μου πενθώ...

Τίποτε πια δεν φτάνει μέσα
Στους κοραλλένιους μου βυθούς
Άδικα έχτισα παλάτια
Σ' απέραντους ωκεανούς...

Τίποτε πια δεν μ' ανασταίνει
Οι μνήμες μου έχουν θαφτεί
Μια βάρκα είμαι που τραβάει
Ρότα χωρίς επιστροφή...


18-2-2008
---------------------------------------------------------

Μείνε λοιπόν...

Η φύση φόρεσε λευκά
Και η ψυχή τα μαύρα
Κι ο έρωτάς σου στην καρδιά
Είναι φωτιά και λαύρα...

Τίποτε δεν μ' ευχαριστεί
Όρεξη πια δεν έχω
Και ίσα - ίσα που μπορώ
Τη ζήση μου ν' αντέχω...

Έξω χιονίζει σιωπηλά
Το κρύο με τυλίγει
Κι ο Άδης σου στην Κόλαση
Τις πύλες του ανοίγει...

Το δάκρυ μου πια στέρεψε
Αίμα στάζουν τα μάτια
Και το κορμί μου έρεψε
Και γίνηκε κομμάτια...

Πια δεν αντέχω να θωρώ
Δέντρα ντυμένα νύφες
Ανέλπιδα να καρτερώ
Κι ακόμη εσύ δεν ήρθες...

Η φύση φόρεσε λευκά
Κι εγώ μιαν άσπρη κόλλα
Βάφω με γράμματα μαβιά
Για να κοπάσει η μπόρα...

Μα ο χρόνος μένει στάσιμος
Τα σπλάχνα μου πετρώνει
Και άνεμος θανάσιμος
Το είναι μου σαρώνει...

Φοβάσαι τόσο.. φαίνεται
Την άγρια λογική μου
Και μήνες τόσοι πέρασαν
Απ' το ορφανό κορμί μου...
...
Μείνε λοιπόν στη ζέστη σου
Κι εγώ μέσα στο κρύο
Προσάναμμα στο τζάκι σου
Να κάμεις το "αντίο"...


18-2-2008

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-02-2008