Απίστευτα.../

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μέρα προσπερνά και φεύγει καταστάλαξα
νούφαρα φυσά τ’ αγέρι δες πώς άλλαξα
ξεχασμένα είχαν μείνει δύο σύννεφα
κλείνουν βλέφαρα τ’ αγέρι και τ’ απίστευτα
όλα μοναχά γυρίζουν στην αρχή
φτερό διάφανο μελάνι και σιωπή.

Σήκω πάμε, γίνε λίγο βιαστικός
μικρούς πρίγκιπες φωνάζει ο ουρανός
δορυφόροι και πλανήτες σε τροχιές
ξεχασμένες παραλόγου διαδρομές.
Σε ονειρικό σεντόνι φως των άστρων μας τυφλώνει
σφραγισμένα από θεούς όσα απίστευτα ακούς
στον Ερμή, στην Αφροδίτη και στον Άρη μαχητή
τρία βήματα μεγάλα πριν την ξεχασμένη ευχή.

Γαλαξίας με Ιππότη φως στο θώρακα
η καρδιά δεν ησυχάζει δίχως όραμα
αν γυρεύεις μια αλήθεια μυστική
βρες πώς έπαψε του χρόνου η ροή
δες πώς έπαψαν τα πάντα να γυρνούν
δες πώς γίναν’ όλα ξένα κι απειλούν
του έρωτα τα βήματά μας είναι αργά
μες του σύμπαντος τα αιώνια τα κρυφά
μην βιαστείς να παραδώσεις το κλειδί
αν το κλάμα του παιδιού δεν ακουστεί
μη βιαστείς να απαντήσεις στο χρησμό
δρόμο βρες για το μεγάλο γυρισμό.

Μες των άστρων την αλήθεια δρόμους άνοιξα
λίγη ζήτησα βοήθεια δεν ανάσανα
τη ζωή μες τη στιγμή μου δεν τη χάλασα
σα δυο δύτες κολυμπάμε στα παράλογα
δεν παρέδωσα εκείνα που φυλάχτηκαν
μες σ’ αιώνες δες ψυχή μου πόσα άλλαξαν...
Oι θνητές όμως ματιές τους δεν μας άγγιξαν.

Μέρα δεύτερη, νομίζω… καταστάλαξα…
νούφαρα φυσά τ’ αγέρι, δες πώς άλλαξα…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-02-2008