Πέπλα και χαράματα

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Του Λιβάνου κόβω κέδρο μοσχομύρισε
έγειρε ο θεός το δένδρο τη γη φίλησε.
Πέπλα τα οράματά σου, τα αντάλλαξες
μα την άλλη μέρα κιόλας, το μετάνιωσες
χίλια πέπλα απλωθήκαν’ τα χαράματα
οι ματιές να ξεχαστούνε στα οράματα.

Ζήτησα το χωματένιο μονοπάτι μου
λάμπει πάλι πιο χλωμά το σκαλοπάτι μου
ποιος πατέρας που μας είδε δε λυπήθηκε;
ποιας μητέρας θείο βλέμμα δε μας τύλιξε;

Ποια αγάπη προδομένη δε μας βάρυνε
σα λιμάνι δίχως πλοίο κόσμε σάρκινε
σαν παιδάκι που ποτέ δε μας προσπέρασε
ποιος χειμώνας θυμωμένος δε μας γέρασε;
Ύπνε διώξε τη σκιά σου στ’ όνειρό σου θ’ αφεθώ
μα ξεδίπλωσε τα πέπλα στον αιθέρα να χαθώ
όνειρο που ξεμακραίνει, φόρεμα αλλοτινό.

Θυμωμένη η μέρα αρπάζει τα χαράματα
«Πάμε» είπες στα δικά μας τα οράματα
να ζητήσουμε τους τρόπους και τα βήματα
ξετσαλάκωσες αλλόκοτα ποιήματα.
Πώς η θλίψη θα ξεπλύνει όσα πέρασαν
ο αγέρας παρασέρνει όσα γέρασαν
πώς το όνειρο ν’ αγγίξει την αλήθεια
αν αγκάλιασες της γης χρυσά στολίδια;

Περπατάς, της νύχτας πέπλα σε τυλίγουν
σιγαλιά, αργείς και όλα σε θυμίζουν.
Ποιος την είδε την Αγάπη μας, ποιος ξέρει;
Ποιος γλυκά τη γυροφέρνει;
Είναι του ανέμου η χάρη που μας τύλιξε
είναι του παιδιού η χάρη που μας φίλησε.
Του έρωτά μας τα σημάδια δίχως λόγια
διώξανε του χρόνου μάγια γυρολόγια.
Κλέβει ο ουρανός αγάπη και κερδίζει
σαν την άνοιξη η χαρά στριφογυρίζει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-02-2008