Η Πολύχρωμη

Δημιουργός: Jorlin

Αφιερωμένο στη Φρανσουάζ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε γνώρισα στην πόλη την υγρή
μια γκρίζα εποχή
ήσουν πολύχρωμη
κι εγώ έμοιαζα λευκή

Συνεπαρμένη από τα χρώματά σου
τα τόσο σφριγηλά
είπα να γίνω ο καμβάς σου
και σ' άφησα
να ζωγραφίσεις πάνω μου
με κόκκινο την αγάπη σου
με κίτρινο το μίσος σου
με πράσινο την οργή σου
με μωβ τις στενοχώριες σου
σ' άφησα να με βάψεις
και στολισμένη με τα χρώματά σου
σ' ακολούθησα σ' άβατες οδούς
μ' έκσταση ηδονική
και καμαρώνοντας
έργο σου, πίνακάς σου

Ήσουν πολύχρωμη κι αέρινη σα μουσική
σαν αύρα ανοιξιάτικη κυμάτιζες
δυο παρδαλές κορδέλες στα μικρά σου χέρια
τριγύρω δέντρα, μυρωδιές της χλόης
και παραπέρα φυλακές άχρηστης γνώσης
Στο κέντρο εσύ
Πολύχρωμη

Δεν ήξερες να κάνεις τίποτ' άλλο
απ' το να νιώθεις φωναχτά
τόσο που γκρέμιζες συθέμελα
χοντρά ντουβάρια καθωσπρεπισμού
κι όλοι σε νόμιζαν τρελή
που κυκλοφόραγες
την κοντυλένια σου ύπαρξη
με την καρδιά να κρέμεται έξω από το στήθος σου
- τι θέαμα! -
άλλους τους ανατρίχιαζε
άλλοι ωρύονταν για την αδιαντροπιά
κι άλλοι τα μάτια έτριβαν
σαν να 'χαν από ήλιο τυφλωθεί

Σ' ακολούθησα μήνες
με τέρψη πίνοντας το κόκκινό σου
μ' αποτυχία εμποδίζοντας
το κίτρινο, το πράσινο, το μωβ σου
Σ' ακολούθησα μήνες μ' ενθουσιασμό
γλυκειά μου
όμως μας είχα ξεγελάσει
δεν ήμουν, όχι, και ποτέ δεν είχα υπάρξει
πραγματικά κι αμόλυντα λευκή

Κι όταν τα τόσα χρώματα με βάρυναν
διπλά, τριπλά, μουντζούρα τραγική
λύγισα, έπεσα,
εσύ πίσω δε γύρισες να δεις
και σε βλαστήμησα, θυμάμαι, δυνατά

Κι αυτό ήταν το τέλος μας

Η ζωή με πήρε παραμάσχαλα σα βρέφος
συνεχίζοντας
να με ταΐζει άνοστα πρέπει

Ακόμα όμως αναθυμιάσεις μνήμης με ζαλίζουν
από τις μεθυσμένες μας νυχτιές
τότε που ψυχή κι όνειρα
κερνούσαμε αφειδώς η μια την άλλη
τότε που, δίχως συστολή,
τα ουράνιά μας τόξα σαν ποτάμια
κελαρυστά ξεχύνονταν στους δρόμους

στην πόλη την υγρή
τη γκρίζα εποχή
ήσουν πολύχρωμη
μα εγώ
δεν ήμουνα λευκή. . .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-02-2008